هدف مطالعۀ حاضر مقایسه اثربخشی درمان شناختی رفتاری مثبت نگر و آموزش راهبردهای تنظیم شناختی هیجان تاب آوری و خودکارآمدی دانش آموزان دختردارای افسردگی غیربالینی بود. این پژوهش از حیث هدف، کاربردی؛ ازجهت گردآوری داده ها میدانی و روش تحقیق تجربی از نوع طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه دانش آموزان دختر متوسطه دوم با افسردگی غیر بالینی شهر اهواز که در سال تحصیلی 1398-99مشغول تحصیل بودند که از بین آنها نمونه ای مشتمل بر 45 نفر به روش نمونه گیری هدفمند انتخاب گردید. گروه های آزمایش و گواه به روش تصادفی معادل شدند . درمان شناختی رفتاری مثبت نگر بر اساس مداخله تنظیمی برگرفته از کتاب درمان شناختی رفتاری مثبت نگر (بن نینک،2014) طی ده جلسه 90 دقیقه ای و پروتکل آموزش تنظیم شناختی هیجان گراس در 8 جلسه 90 دقیقه ای به ترتیب در گروه های آزمایش1 و 2 انجام شد وگروه گواه هیچ گونه آموزشی دریافت نکرد. داده ها به کمک پرسشنامه‌های افسردگی بک و همکاران (1996)، مقیاس تاب آوری کونر و دیویدسون (2003) و مقیاس خودکارامدی عمومی شرر و همکاران (1982) جمع آوری و با استفاده از تحلیل کواریانس یک متغیری (آنکووا) و چند متغیری (مانکوا)، در نرم‌افزار SPSS-24 تحلیل شدند. یافته‌ها نشان داد که گروه‌های آزمایش و گواه در مرحله پس‌آزمون از نظر خودکارآمدی، تاب‌آوری تفاوت معنی‌داری داشتند (001/0p <). یعنی، درمان شناختی رفتاری مثبت نگر و آموزش راهبردهای تنظیم شناختی هیجان باعث افزایش تاب‌آوری و خودکارآمدی در دانش‌آموزان دختر دارای افسردگی غیربالینی شد. همچنین، نمرات درمان شناختی رفتاری مثبت نگر در هر دو متغیر در مقایسه با راهبردهای تنظیم شناختی هیجان به طور معناداری بیشتر بود. کلید واژه ها: درمان شناختی رفتاری مثبت نگر ، راهبردهای تنظیم شناختی هیجان ، تاب آوری ،خودکارآمدی، دانش آموزان ، افسردگی غیربالینی پرونده مقاله