هدف پژوهش حاضر بررسی تأثیر تقویت عضلات درونی کف پا به روش شورت‌فوت بر توزیع فشار، پهنای قوس و شاخص های کف پایی دانش‌آموزان دارای کف پای صاف بود. به این منظور 24 دانش‌آموز مبتلا به هایپرپرونیشن مفصل سابتالار (میانگین و انحراف استاندارد سن: 64/16±3/12، میانگین و انحراف استاندارد وزن: 01/14±53/41 و میانگین و انحراف استاندارد قد74/19±5/147) به دو گروه 12 نفره تقسیم شدند. گروه تمرینی به مدت 10 هفته تمرین شورت‌فوت را با هدف تقویت عضلات درونی کف پا انجام دادند. شاخص های استاهلی و چیپاکس- اسمیرک، پهنای قوس و درصد توزیع فشار روی قوس طولی داخلی پیش و پس از دوره تمرینی توسط فوت اسکنر از دو گروه بدست آمد. نتایج تجزیه و تحلیل داده‌ها نشان داد که در گروه تمرین، تمامی شاخص های استاهلی (001/0p<)، چیپاکس-اسمیراک (001/0p=)، پهنای قوس (001/0p<) و درصد توزیع وزن، روی قوس طولی داخلی (001/0p<) در هر دو پا، بهبود معناداری داشته است؛ اما در گروه کنترل این گونه نبوده است (05/0p>). این نتایج نشان می‌دهد که تمرین شورت‌فوت به عنوان روشی نوین در تقویت عضلات درونی پا، در افزایش پهنای قوس موثر بوده و شاخص های قوس را بهبود می بخشد. بنابراین، این تمرین برای بهبود وضعیت قوس پا در افرادی که دارای کف پای صاف هستند، توصیه می شود. پرونده مقاله

هدف مطالعه حاضر مقایسه سطوح استراحتی اینترلوکین-6، فاکتور نکروز دهنده تومور آلفا و برخی مقادیر سیستم ایمنی افراد ضایعه نخاعی ورزشکار و غیرورزشکار بود. انتخاب نمونه ها نیز به صورت هدفمند و در دسترس انجام شد، بر این اساس، تعداد 10 نفر غیرورزشکار و 10 نفر ورزشکار از رشته های مختلف انتخاب شدند. جهت اندازه گیری سیستم ایمنی، تعداد گلبول های سفید (لنفوسیت ها، مونوسیت ها، نوتروفیل ها) و جهت اندازه گیری شاخص های التهابی، سطوح اینترلوکین-6 و فاکتور نکروز دهنده تومور آلفا در شرایط استراحت در سرم نمونه خونی سنجیده شد. برای اندازه گیری پارامترهای خونی از روش الایزا (ELISA) و کیت مخصوص استفاده شد. از آمار توصیفی برای تشریح و توصیف داده ها و از روش های آمار استنباطی برای بررسی یافته های پژوهش استفاده گردید. برای مقایسه متغیرهای پژوهش در دو گروه ورزشکار و غیرورزشکار از آزمون t مستقل استفاده شد. نتایج نشان داد که در هیچ کدام از فاکتورهای اینترلوکین–6 (859/0p=)، فاکتور نکروز دهنده تومور آلفا (539/0p=) و تعداد گلبول‌های سفید (942/0p=)، بین گروه ورزشکار و غیرورزشکار تفاوت معناداری وجود نداشت. به نظر می رسد در افراد ضایعه نخاعی پرداختن به ورزش، تهدیدی برای سیستم ایمنی این گروه نیست؛ هرچند برای بررسی تاثیر ورزش بر سیستم ایمنی افراد ضایعه نخاعی نیاز به مطالعات بیشتری است. پرونده مقاله