این پژوهش با هدف تعیین تأثیر بهوشیاری (ذهن‌آگاهی) بر سبک تصمیم‌گیری با در نظر گرفتن نقش میانجیگرانه خودتأملی انجام گرفت. مطالعه از نوع پژوهش‌های همبستگی با استفاده از مدل یابی علی است. جامعه آماری پژوهش را کلیه کارکنان شرکت پالایش گاز پارسیان تشکیل دادند که از میان آنها 178 نفر به‌عنوان نمونه از میان واحدهای مختلف پالایشگاه از طریق نمونه‌گیری تصادفی طبقه‌ای انتخاب گردید. ابزارهای پژوهش شامل مقیاس بهوشیاری (ذهن آگاهی)، خودتأملی و بینش و سبک‌های تصمیم‌گیری بود. تحلیل داده‌ها از طریق الگوی معادلات ساختاری و با استفاده از نرم‌افزار AMOS21 انجام گرفت. شاخص‌های برازش مدل یابی معادلات ساختاری الگوی پیشنهادی را تأیید کردند. نتایج نشان دادند که بهوشیاری (ذهن‌آگاهی) بر خودتأملی (01/0 p <)، خودتأملی بر سبک تصمیم‌گیری (05/0 p <) و بهوشیاری (ذهن‌آگاهی) بر سبک تصمیم‌گیری تأثیر مستقیم معنادار (01/0 p <) دارد. همچنین بهوشیاری (ذهن‌آگاهی) بر سبک تصمیم‌گیری از طریق خودتأملی دارای تأثیر غیرمستقیم معنادار (01/0 p <) است. بر اساس یافته‌های پژوهش می‌توان چنین نتیجه‌گیری نمود که بهوشیاری (ذهن‌آگاهی) هم به‌صورت مستقیم و هم از طریق خودتأملی، می‌تواند بر سبک تصمیم‌گیری کارآمد تأثیر بگذارد. پرونده مقاله