هدف: شهر مشهد با توجه به داشتن جاذبه سیاحتی و زیارتی، مهم‌ترین شهر کشور محسوب می‌شود و اطمینان از سلامت آب شرب آن اهمیت بسیار زیادی، بویژه برای مسافران دارد. هدف پژوهش حاضر بررسی کیفیت میکروبی آب شرب شهر مشهد بودمواد و روش‌ها: این پژوهش از نوع میدانی بوده و نوع بررسی مقطعی است. با روش نمونه‌گیری سیستماتیک، محل‌های نمونه‌برداری مشخص شدند. آب شرب 15 ایستگاه منتخب طی مدت 10 ماه از بهمن 1399 تا پایان آذرماه 1401 مورد مطالعه قرار گرفت. از هر ایستگاه 4 مرتبه در 4 فصل مختلف نمونه‌برداری شد. مطالعه نمونه‌ها در سه بخش ارزیابی آلودگی باکتریایی، قارچی و پروتوزوئرها، مطابق با استانداردهای موجود انجام شد.یافته‌ها: کیفیت میکروبی منابع تأمین آب آشامیدنی شهر مشهد از لحاظ آلودگی به کلیفرم کل و مدفوعی بسیار مطلوب بود و با استاندارد ملی مطابقت داشت. از مجموع 220 کلنی قارچی رشد یافته، 7 جنس مختلف قارچ شناسایی شد. به‌طور کلی میانگین CFU قارچ‌های جدا شده برای نمونه‌های هر 100 میلی‌لیتر آب، 2/6 بود. شایع‌ترین قارچ‌ جدا شده آسپرژیلوس (40.45 درصد) بود و کمترین کلنی جدا شده مربوط به فوزاریوم(3/1 درصد) بود. هیچ نمونه پروتوزوئر یا کیست مربوط به پروتوزوئرها در هیچ ایستگاهی مشاهده نگردید.نتیجه‌گیری: با توجه به رهنمود سازمان جهانی بهداشت در سال 2006 میلادی برای ارزیابی سلامت میکروبی آب، کیفیت آب شرب شهر مشهد با استاندارد ملی مطابقت داشت. همچنین آب شرب مشهد حاوی قارچ‌های مختلف می‌باشد. لذا، پیشنهاد می‌گردد در پایش‌های منظم سیستم آب شهری از نظر آلودگی‌های میکروبی، قارچ‌ها نیز به عنوان یکی از میکروارگانیسم‌های مهم بررسی شوند. در خصوص آلودگی به پروتوزوئرها هیچ آلودگی مشاهده نشد. جهت حفظ مطلوبیت آب شرب شهر مشهد پیشنهاد می‌گردد که نظارت مستمر شرکت آب و فاضلاب بر وضعیت کیفی منابع تأمین آب آشامیدنی صورت گیرد. پرونده مقاله

سابقه و هدف: در سودوموناس آئروژینوزا بخشی مهمی از مقاومت دارویی مربوط به سیستم‌های پمپ افلاکس است. در این مطالعه، اثر ضدمیکروبی نانوذره اکسید نقره و پروبیوتیکلاکتوباسیلوس پلانتارومبر بیان ژن‌ MexX مطالعه شده است. مواد و روشها: در این مطالعه مقطعی-توصیفی 49 نمونه از شهر مشهد جمعآوری و با استفاده از روشهای استاندارد تعیین هویت شدند. سویههای دارای مقاومت چند دارویی برای تعیینMIC و بررسی فراوانی ژن MexX به روشPCR انتخاب شدند. روش رقت سازی در براث برای پروبیوتیک، نانوذرات اکسید نقره و ترکیب هردو انجام شد تا MIC وMBC بدست آید. از روش میکرودایلوشن و تکنیک Real time-PCR به ترتیب برای تعیین رقت اثربخش نانوذرات اکسید نقره و پروبیوتیک و بیان ژن MexX استفاده شد. دادههای مربوط به تغییرهای بیان ژن MexX با روش ΔΔCT– 2 با استفاده از آزمون آماری T مستقل در دو گروه تحلیل شد. یافتهها: تمام سویهها واجد ژن MexX بودند و تمام آنها به بیش از دو آنتیبیوتیک مقاوم بودند. حداقل غلظت مهار رشد در روش رقت در آگار برای نانوذرات اکسید نقره تا رقت 500 میکروگرم بر میلیلیتر و برای پروبیوتیک تا رقت 16 میکروگرم بر میلیلیتر بود. نانوذرات نقره در مقایسه با پروبیوتیک تاثیر بیشتری در مهار رشد باکتری داشت و میزان این تاثیر نسبت به اثر ترکیبی پروبیوتیک و نانوذرات نقره نیز بیشتر بود (P>0.05). نتیجهگیری: نانوذرات اکسید نقره و پروبیوتیک اثر آنتی باکتریال برای کاهش عملکرد پمپ افلاکس MexXY-OprM در باکتری سودوموناس آئروژینوزا دارد. پرونده مقاله