پژوهش حاضر با هدف بررسی نقش میانجی راهبردهای یادگیری خودتنظیمی در رابطه اهمال‌کاری تحصیلی و عواطف مثبت و منفی در دانش‌آموزان دبیرستانی انجام شد. پژوهش توصیفی از نوع همبستگی بود. جامعه دانش‌آموزان دختر دوره متوسطه مناطق 2، 4 و 8 شهر تهران در سال تحصیلی 96-1395 بودند. نمونه پژوهش 400 دانش‌آموز بودند که با روش نمونه‌گیری خوشه‌ای چندمرحله‌ای انتخاب شدند. ابزارهای پژوهش پرسشنامه‌های اهمال‌کاری تحصیلی (سولومون و راثبلوم، 1984)، راهبردهای یادگیری خودتنظیمی (پینتریچ و دی‌گروت، 1990) و عواطف مثبت و منفی (واتسون و همکاران، 1988) به‌ترتیب با پایایی 802/0، 821/0، 742/0 و 709/0 بودند. داده‌ها با روش معادلات ساختاری از نوع تحلیل مسیر تحلیل شدند. یافته‌ها نشان داد که عواطف مثبت بر راهبردهای یادگیری خودتنظیمی تاثیر مستقیم مثبت و بر اهمال‌کاری تحصیلی تاثیر مستقیم منفی، عواطف منفی بر راهبردهای یادگیری خودتنظیمی تاثیر مستقیم منفی و بر اهمال‌کاری تحصیلی تاثیر مستقیم مثبت و راهبردهای یادگیری خودتنظیمی بر اهمال‌کاری تحصیلی تاثیر مستقیم منفی داشت. عواطف مثبت با میانجیگری راهبردهای یادگیری خودتنظیمی بر اهمال‌کاری تحصیلی تاثیر غیرمستقیم منفی و عواطف منفی با میانجیگری راهبردهای یادگیری خودتنظیمی بر اهمال‌کاری تحصیلی تاثیر غیرمستقیم مثبت داشت (01/0>P). برای کاهش اهمال‌کاری تحصیلی می‌توان عواطف منفی را کاهش و عواطف مثبت و راهبردهای یادگیری خودتنظیمی را بهبود بخشید. پرونده مقاله

این پژوهش با هدف مقایسه سازگاری تحصیلی و رشد اجتماعی دانش‌آموزان دختر پایه هشتم دارای مشکلات یادگیری و بدون مشکلات یادگیری انجام شد. طرح پژوهش علی-مقایسه‌ای بود. جامعه آماری پژوهش دانش‌آموزان دختر دارای مشکلات یادگیری و بدون مشکلات یادگیری شهرستان مهاباد در سال تحصیلی 98-1397 بودند. از میان آنان 45 دانش‌آموز دارای مشکل یادگیری مراجعه‌کننده به مراکز مشاوره و 45 دانش‌آموز بدون مشکلات یادگیری همتا شده با آنها به روش تصادفی ساده انتخاب شدند. برای جمع‌آوری داده‌ها از مقیاس سازگاری تحصیلی آزمون شخصیتی کالیفرنیا و پرسشنامه رشد اجتماعی استفاده شد. داده‌ها با روش تحلیل واریانس چندمتغیری با نرم‌افزار SPSS-21 تحلیل شدند. نتایج نشان داد که بین گروه‌ها با و بدون مشکلات یادگیری از نظر سازگاری تحصیلی و رشد اجتماعی تفاوت معناداری وجود داشت. به عبارت دیگر دانش‌آموزان با مشکلات یادگیری در مقایسه با دانش‌آموزان بدون مشکلات یادگیری از نظر سازگاری تحصیلی و رشد اجتماعی در سطح پایین‌تری قرار داشتند (001/0>P). بنابراین نتایج حاکی از توجه خاص به دانش‌آموزان دارای مشکلات یادگیری در جهت بهبود سازگاری تحصیلی و رشد اجتماعی است. پرونده مقاله

هدف مطالعه حاضر تعیین تاثیر بازی درمانی گروهی بر رفتارهای تکانشی، سازگاری اجتماعی و بهزیستی روانی بود. این پژوهش نیمه‌تجربی با طرح پیش‌آزمون و پس‌آزمون با گروه کنترل بود. جامعه پژوهش دانش‌آموزان پیش‌دبستانی شهر مشهد در سال تحصیلی 99-1398 بودند که از میان آنها 40 نفر با روش نمونه‌گیری هدفمند انتخاب و به‌صورت تصادفی در دو گروه مساوی جایگزین شدند. گروه آزمایش 12 جلسه 45 دقیقه‌ای بازی درمانی گروهی دریافت کرد و گروه کنترل آموزشی ندید. برای جمع‌آوری داده‌ها از ابزارهای مقیاس رفتارهای تکانشی (بارات، 1994)، خرده‌مقیاس سازگاری اجتماعی (بل، 1961) و پرسشنامه بهزیستی روانی (کییز و ماگیار-مو، 2003) استفاده که توسط مادران تکمیل شد. داده‌ها با روش‌های آزمون تی مستقل و تحلیل کوواریانس چندمتغیری در نرم‌افزار SPSS-19 تحلیل شدند. یافته‌ها نشان داد که گروه‌های آزمایش و کنترل در مرحله پیش‌آزمون از نظر رفتارهای تکانشی، سازگاری اجتماعی و بهزیستی روانی تفاوت معناداری نداشتند (05/0P>)، اما در مرحله پس‌آزمون از نظر هر سه متغیر تفاوت معناداری داشتند (05/0P<). به عبارت دیگر بازی درمانی گروهی باعث کاهش رفتارهای تکانشی و افزایش سازگاری اجتماعی و بهزیستی روانی دانش‌آموزان پیش‌دبستانی شد (001/0P<). بر اساس نتایج توصیه می‌گردد که روانشناسان بالینی و درمانگران از روش بازی درمانی گروهی در کنار سایر روش‌های درمانی برای بهبود سلامت و به‌ویژه کاهش رفتارهای تکانشی و افزایش سازگاری اجتماعی و بهزیستی روانی دانش‌آموزان پیش‌دبستانی استفاده کنند. پرونده مقاله

هدف این پژوهش تعیین اثربخشی آموزش شناخت درمانی مبتنی بر ذهن‌آگاهی بر حمایت اجتماعی، اهمال‌کاری تحصیلی و پیشرفت تحصیلی دانش‌آموزان بود. پژوهش حاضر نیمه آزمایشی با طرح پیش‌آزمون و پس‌آزمون با گروه‌های آزمایش و کنترل بود. جامعه پژوهش دانش‌آموزان مقطع متوسطه شهر تهران در سال تحصیلی 97-1396 بودند. نمونه پژوهش 30 دانش‌آموز بود که با روش نمونه‌گیری در دسترس انتخاب و به‌صورت تصادفی در گروه‌های آزمایش و کنترل (هر گروه 15 دانش‌آموز) جایگزین شدند. گروه آزمایش 8 جلسه 60 دقیقه‌ای با روش آموزش شناخت درمانی مبتنی بر ذهن‌آگاهی آموزش دید و گروه کنترل آموزشی دریافت نکرد. گروه‌ها پرسشنامه‌های حمایت اجتماعی (زیمت و همکاران، 1988) و اهمال‌کاری تحصیلی (سولومون و راثبلوم، 1984) را تکمیل کردند و آزمون معلم‌ساخته به‌عنوان شاخص پیشرفت تحصیلی در نظر گرفته شد. داده‌ها با روش تحلیل کوواریانس چندمتغیری (مانکووا) تحلیل شدند. یافته‌ها نشان داد که بین گروه‌های آزمایش و کنترل در متغیرهای حمایت اجتماعی، اهمال‌کاری تحصیلی و پیشرفت تحصیلی تفاوت معناداری وجود داشت. به عبارت دیگر آموزش شناخت درمانی مبتنی بر ذهن‌آگاهی به طور معناداری باعث افزایش حمایت اجتماعی، اهمال‌کاری تحصیلی و پیشرفت تحصیلی دانش‌آموزان شد (05/0P<). نتایج نشان داد که آموزش شناخت درمانی مبتنی بر ذهن‌آگاهی بر بهبود حمایت اجتماعی، اهمال‌کاری تحصیلی و پیشرفت تحصیلی دانش‌آموزان موثر بود. پرونده مقاله