از مهم‌ترین مسائل پیش روی تمدن بشری در قرن حاضر، می توان به مقوله جلوگیری از جنگ های هسته‌ای و اجتناب از تغییرات آب و هوایی اشاره نمود. هدف از این پژوهش بررسی تأثیرات خلع سلاح هسته ای بر تغییرات آب و هوایی از منظر حقوق بین الملل است. این پژوهش بر پیوندهای بالقوه بین انرژی هسته ای به عنوان گزینه ای برای کاهش تغییرات آب و هوایی و خلع سلاح هسته ای تمرکز دارد و به ترتیب به مباحثی همچون خطرات هسته‌ای فعلی، مقیاس چالش هسته ای – اقلیمی، امنیت هسته‌ای و ارتباط آن با انرژی هسته‌ای، عدم تکثیر و خلع سلاح، مدیریت خلع سلاح هسته ای و گام های اساسی برای رسیدگی به چالش های اشاعه و خلع سلاح و پیوندهای سیاسی بین حفظ و تقویت رژیم جهانی منع اشاعه، خلع سلاح هسته ای و رشد انرژی هسته ای در مقیاس بزرگ پرداخته است. استفاده از انرژی هسته‌ای، تقاضاهای بی‌سابقه‌ای را برای سیستم‌های جهانی برای راستی‌آزمایی، کنترل و امنیت مواد هسته‌ای قابل استفاده از سلاح ایجاد می‌کند. کاهش یا رها سازی یا تخلیه بسیاری از تجهیزات و تسلیحات هسته‌ای و ممنوعیت نهایی آن ها نیز نیازمند رویکردهای جدیدی برای مدیریت ذخایر عظیم جهانی مواد هسته‌ای قابل استفاده از سلاح است. جامعه بین‌المللی باید اقداماتی انجام دهد تا انرژی هسته ای بتواند در مدت طولانی به کاهش تغییرات آب و هوایی کمک نماید. در نتیجۀ چنین اقداماتی، خلع سلاح هسته ای، عملی‌تر و مطلوب‌تر می‌گردد و پایه‌های جهانی را می‌سازد که در آن فناوری هسته‌ای به توسعه پایدار کمک می‌کند در حالی که سلاح‌های هسته‌ای شروع به محو شدن از صحنه می‌کنند. پرونده مقاله

دعاوی داخلی تغییرات آب‌وهوایی در سرتاسر جهان رو به افزایش است تا جایی که تبدیل به یک پدیده فراملی با اهمیت روزافزون شده است. در سطح بین‌المللی، توافقنامه پاریس، اگرچه هنوز در مراحل اولیه است، اما به‌عنوان عنصر اصلی چارچوب حاکمیت تغییرات آب‌وهوا نقشی بسیار اساسی ایفا می‌کند. این پژوهش که به شیوه توصیفی – تحلیلی صورت گرفته، تلاش نموده است تا با بررسی رابطه مبهم بین شکایات داخلی در تغییر اقلیم و توافقنامه پاریس، به این پرسش اساسی پاسخ دهد که حقوق بین الملل، چه رویکردی را درخصوص میزان اثربخشی توافقنامۀ پاریس در دعاوی داخلی تغییرات آب‌وهوایی اتخاذ نموده است؟ نتیجه پژوهش حاضر نشان می دهد که تعامل پویا بین دعاوی قضایی داخلی و توافقنامۀ پاریس ممکن است کارایی کلی هر دو رژیم را بهبود بخشد. به عبارت دیگر از یک‌سو، بررسی ساختار و مفاد قرارداد پاریس مسیرهایی را نشان می‌دهد که در حال حاضر مورد استفاده قرار می‌گیرند یا می‌توانند در دعاوی قضایی بیشتر مورد بررسی قرار گیرند و از سوی دیگر، دعاوی قضایی می‌توانند به توافقنامۀ پاریس با توجه به اجرا و پیشرفت به‌سوی اهداف کلی کمک کرده و مکمل آن باشند. بنابراین ممکن است بیش از یک دیدگاه در مورد قانون تغییرات آب‌وهوا ارائه شود. ازآنجایی‌که این قانون در سطوح مختلف عمل می‌کند، رویکرد «مشترک» پیشنهادی، به پیامدهای حمایت متقابل یا به مکمل بودن ابزارهای قانونی مربوط می شود. پرونده مقاله