One of the issues of youth in Iranian society and Tehran city is drug use. Drug use is influenced by various factors (environmental and individual). In Bandura's cognitive-social learning theory, the process of integrating the individual and social factors on each other has been emphasized. Therefore, this research is shaped by this theory. The purpose of this article is to develop a model of drug use is based on individual and environmental determinants (locus of control, academic procrastination, academic burnout, positive attitude to drug use, parental monitoring, family conflict, drug use in the family, peers and local or place of resident) in young people. This research is multivariate correlation. To test the hypotheses related to the conceptual model, multiple regression and path analysis have been used. The sample size in this study was 460 (54 female, 406 male). The research tools were: RAPI, RLCS, MBI, APS questionnaires, and drug use situation questionnaire. According to the research, 21.3% of students did not use any drug use, and 62.2% used soft drug use and 16.5% of hard drug use. Regarding multiple regression, it can be seen that peer variables, drug use in the family, local, academic procrastination, academic burnout, positive attitude to drug use have a direct effect on explaining the variance of drug use in this model. The variables of family monitoring, family conflict and locus of control does not directly play a role in the model. According to the results of the research, the most effective variables on the drug use in the order are: individual attitude towards drug use, vulnerable local, academic procrastination, deviant peers, family conflict and family monitoring. Academic burnout variables also have no role in this model, which, unlike many theories, is due to the important role of other variables in the study of drug use in Tehran. Also, negative effects on drug use have been shown through the variables of drug use in the family and the locus of control. پرونده مقاله

هدف مطالعه، بررسی نقش باورهای خودکارآمدی و انگیزۀ پیشرفت در پیش بینی اضطراب امتحان دانش آموزان مبتلا به ناتوانی یادگیری بود. روش این پژوهش از نوع همبستگی بود. جامعۀ آماری پژوهش شامل کلیۀ دانش آموزان مقطع ابتدایی دختر و پسر دارای ناتوانی های یادگیری شهر اردبیل در سال تحصیلی ۹۴-13۹۳ بوده است. نمونۀ این پژوهش 60 نفر از دانش آموزان دختر و پسر با ناتوانی یادگیری بودند که از میان مراجعه کنندگان به مرکز مشکلات ویژۀ یادگیری شهرستان اردبیل به صورت نمونه گیری تصادفی طبقه ای انتخاب شدند. برای جمع آوری داده‌ها، از مقیاس خودکارآمدی عمومی شرر و همکاران و مقیاس انگیزۀ پیشرفتِ هرمنس و مقیاس اضطراب امتحان اهواز استفاده شد. نتایج تحلیل رگرسیون چندمتغیری نشان داد که خودکارآمدی (01/0>P) و انگیزۀ پیشرفت (05/0>P) برای پیش‌بینی اضطراب امتحان دانش‌آموزان با ناتوانی یادگیری معنادار هستند. این نتایج بیان می‌کند که با تقویت باورهای خودکارآمدی و افزایش انگیزۀ پیشرفت، اضطراب امتحان این دانش آموزان کاهش می‌یابد. این نتایج می‌تواند تلویحات مهمی در زمینۀ آموزش و خدمات مشاوره‌ای این دانش آموزان داشته باشد. پرونده مقاله