مقدمه و هدف پژوهش: فضای شهری، فضایی برای فعالیتهای انسانی می‌باشد. از جمله فضاهای شهری فضای پیرامون ایستگاه‌های حمل‌ونقل عمومی هستند. ایستگاههای مترو برخلاف پتانسیلهای فراوانی که از لحاظ وجود اقشار مختلف مردم دارند، عرصه تعاملات اجتماعی ضعیفی دارند. در این راستا بالا بردن کیفیت فضای پیرامون ایستگاههای مترو پتانسیل مناسبی برای افزایش ظرفیت اجتماع پذیری فضاهای مذکوراست. دغدغه‌ اصلی پژوهش ارزیابی موفقیت وعدم موفقیت مداخلات انجام شده توسط شهرداری در میزان ارتقا کیفیت فضای شهری پیرامون ایستگاه مترواست و اینکه آیا توانسته از یک کانون صرفِ تبادل سفر، به فضای شهری مطلوب ارتفا یابد. روش پژوهش: روش مورد استفاده برای انجام این پژوهش روش پیمایشی است که از طریق مصاحبه و پرسشنامه انجام شده است جامعه آماری شامل کلیه افراد استفاده کننده و مراجعه کننده به مترو صادقیه است که با استفاده از جدول مورگان حجم نمونه معادل 140نفر محاسبه گردید. اطلاعات با استفاده از نرم افزار spss و با بهره گیری از آزمون پارامتریک تک نمونه ای صورت گرفت. یافته‌ها: نتایج نشان داد در مواردی مانندعبور و مرور، امنیت، زیر ساخت پیاده، سرزندگی و دعوت کنندگی، میزان ماندن در فضا، میزان تردد عبور پیاده، پیاده روی دسته جمعی، روشنایی، میزان دستفروشی، وضعیت عمومی نظافت، وضعیت پیاده رو، استفاده ازعناصر متناسب با اقلیم، اقدامات صورت گرفته اثرات موثری در جهت افزایش کیفیت محیط داشته ولی در مواردی مانند افزایش تنوع کاربری، بهبود وضعیت گذراندن اوقات فراغت، خوانایی و طراحی مبلمان مناسب شهری، تغییر محسوسی از منظر مخاطبین احساس نشده و در مواردی نتیجه معکوس نیز در بر داشته است. نتیجه‌گیری: توجه صرف به ابعاد کالبدی یا اقتصادی طرحهای شهری منجر شده است. بیشتر کارشناسان با نگاه صرفا کمی و تکنیکی به مسایل شهرها از توجه به پیامدهای کیفی اقدامها غافل بوده اند. کیفیت محیط شهری در توجه توام به جنبه‌های کیفی و کمی عناصر شهری و اجزای تشکیل دهنده آنها نهفته است و سنجش و ارزیابی کیفیت محیط نیز فقط در پی نظرسنجی و ارتباط با مردم (مخاطبین) یعنی کاربران محیط به دست می آید. هدف مقاله ارزیابی اقدامات مدیریت شهری در افزایش کیفیت فضای شهری از دیدگاه کاربران محیط است و همچنین ارانه چهارچوب در راستای ارتقا کیفیت محیط شهری از دیدگاه مخاطب محور است. پرونده مقاله