رفتار نحوی نقش نماها در زبان تبری
محورهای موضوعی : زبان، گویش ها و ادبیات شمال کشور (گیلکی، مازنی، طبری و غیره))
غفار علی عسکری
1
(
دانشجوی دکتری زبان و ادبیات فارسی دانشگاه آزاد اسلامی واحد رودهن
)
محمود طاووسی
2
(
استاد دانشگاه آزاد سالامی واحد رودهن
)
کلید واژه: نحو, زبان تبری, نقش‌نماها,
چکیده مقاله :
در این نوشتار جایگاه و عملکرد بعضی از نقش‌نماها یا نشانه‌های نحوی که بیانگر نقشِ واژه در عبارتند در زبان تبری، بحث و بررسی شده است. در زبان تبری، حرف‌های اضافه برخلاف گویش معیار فارسی، پس‌واژۀ متمم‌‌سازند و گاه معانی مختلفی دارند. ترکیب‌های وصفی و اضافی برخلاف زبان فارسی معیار که هستۀ آغازین است، در زبان تبری هستۀ پایانی است. همچنین رفتار نحویِ را اگرچه در فارسی امروز نشانۀ مفعولی است، در زبان تبری نقش‌های دیگری را نیز داراست. این نوشتار می‌کوشد با نگرش به تحوّل تاریخی، رفتار نقش‌نما‌های زبان تبری را در مقایسه با زبان فارسی بررسی کند
The situation and operation of some "functional features" or "syntactic markers", represent the function of the word in phrase, are different between the Tabari language and the Persian language. Unlike the standard language, prepositions make the complement of post-word and sometimes have different meanings. Adjective and prepositional compounds are "final head" in Tabari language unlike the standard Persian language that are "first head". Although the syntactic behavior of "ra" is objective marker in Persian today, it has the other functions in Tabari language too. This paper seeks to assess the behavior of the functional features in Tabari language compared to Persian language through the attitude of the historical evolution.
۱. ابوالقاسمی، محسن، ۱۳۷۵، دستور تاریخی زبان فارسی، تهران: سمت.
۲. باقری، مهری، ۱۳۸۸، تاریخ زبان فارسی، تهران: قطره.
۳. پنج استاد، ۱۳۷۱، دستور زبان فارسی، تهران: واژه.
۴. دبیرمقدم، محمد، ۱۳۶۹، مجلۀ زبان‌شناسی، س۷، ش۱، تهران: مرکز نشر دانشگاهی.
۵. کولاییان، ۱۳۹۱، نگاهی نو به تاریخ مازنداران باستان، رشت: گیلکان.
۶. نجفی، ابوالحسن، ۱۳۸۷، مبانی زبان‌شناسی، تهران: نیلوفر.
۷. وحیدیان کامیار، تقی و غلامرضا عمرانی، ۱۳۷۹، دستور زبان فارسی1، تهران: سمت.
