مقایسه اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد و طرحواره‌درمانی بر میزان تاب‌آوری، رشد پس از سانحه و سازگاری بیماران مبتلا به سرطان پستان شرق تهران
محورهای موضوعی : فصلنامه مهارت های روانشناسی تربیتی
نرجس السادات میرخان
1
,
جواد خلعتبری
2
,
بیوک تاجری
3
1 - سایر
2 - گروه روانشناسی
3 - گروه
کلید واژه: "طرحواره درمانی", " درمان مبتنی بر پذیرش وتعهد", "سرطان سینه", " تاب آوری", "رشد پس از سانحه",
چکیده مقاله :
هدف پژوهش حاضر مقایسه اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد و طرحواره‌درمانی بر میزان تاب‌آوری، رشد پس از سانحه و سازگاری بیماران مبتلا به سرطان پستان مراکز درمانی شرق تهران انجام گردید. روش پژوهش آزمایشی بود که در آن از نمونه گیری سرشماری استفاده شد و در آن از بین تمامی بیماران مبتلا به سرطان پستان مراکز درمانی شرق تهران 150نفر به صورت هدفدار انتخاب شدند و همزمان پرسشنامه تاب آوری کونور – دیویدسون (CD –RIS)(2003)، پرسشنامه سازگاری بل 160 سوالی(1962)، پرسشنامه رشد پس از سانحه( 1996) ارائه شد.45 نفر به صورت تصادفی انتخاب شدند و در سه گروه 15 نفری که شامل دو گروه مداخله و یک گروه کنترل بود قرار گرفتند. 12 جلسه طرحواره درمانی گروهی و 12جلسه درمان مبتنی بر پذیرش اجرا گردید که مدت زمان هر جلسه 90 دقیقه بود. جلسات برای هر مداخله هفته‌ای دو جلسه با فاصله زمانی 3 روز اجرا گردید. در پایان درمان نیز برای هر سه گروه پس آزمون قرار برگزار شد. نتایج نشان داد طرح واره‌درمانی نسبت به درمان مبتنی بر پذیرش بر بیماری سرطان سینه از اثربخشی بیشتری برخوردار است.
The present study was conducted to compare the effectiveness of treatment based on acceptance and commitment and schema therapy on resilience, post-traumatic growth and adaptation of patients with breast cancer in East Tehran medical centers. This research is a pilot study with a Census sampling method that selected 150 patients of all patients with breast cancer in East Tehran hospitals in a targeted manner. At the same time, a Conor-Davidson Resilience Questionnaire (CD-RIS) (2003), a 160-item Compliance Questionnaire (1962), and The posttraumatic growth questionnaire (1996) were presented. 45 subjects were selected randomly and divided into three groups of 15, consisting of two groups of intervention and one control group, 12 sessions of group schema and 12 sessions of acceptance therapy, each session was 90 minutes. The sessions were performed for each weekly intervention of two sessions with a time interval of 3 days. At the end of treatment, all three groups were subjected to post-test.
_||_
