تاثیر تمرینات استقامتی طولانی مدت بر سطوح سرمی آدیپونکتین و بیان آن در بافت چربی زیرپوستی رت های صحرایی چاق دیابتی
محورهای موضوعی : مطالعات نوین در متابولیسم ورزش و فعالیت بدنی
محبوبه پاک زادیان
1
(کارشناسی ارشد، گروه تربیت بدنی و علوم ورزشی، واحد سمنان، دانشگاه آزاد اسلامی ، سمنان ، ایران)
محمد رشیدی
2
(گروه فیزیولوژی ورزشی ، واحد سمنان ، دانشگاه آزاد اسلامی ، سمنان، ایران(نویسنده مسئول) mrashidi48@yahoo.com)
کلید واژه: تمرین هواز, بیان ژن, مقاومت انسولین هموستاز گلوکز, دیابت نوع 2,
چکیده مقاله :
هدف: مطالعه تجربی حاضر با هدف تعیین اثر 10 هفته تمرین استقامتی بر سطوح سرمی و بیان آدیپونکتین در بافت چربی زیرپوستی و همچنین سطوح گلوکز و مقاومت انسولین در رت های دیابتی نوع 2 انجام گرفت. روش اجرا: جامعه آماری را کلیه رت های نر ویستار حیوانخانه دانشگاه علوم پزشکی بقیه الله تشکیل داده اند که از بین آنها 14 سر رت 10 هفته ای با وزن 10±220 گرم خریداری شدند. در ادامه رت های مورد مطالعه تحت اثر 8 هفته رژیم غذایی پرچرب و تزریق درون صفاقی STZ دیابتی نوع 2 شدند و به شیوه تصادفی در دو گروه (کنترل و هوازی) قرار گرفتند. سپس گروه هوازی در یک دوره تمرینات هوازی (استقامتی) به مدت 10 هفته به تعداد 5 جلسه در هفته شرکت کردند. نهایتا 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرین، سطوح ناشتایی گلوکز، آدیپونکتین سرم و مقاومت انسولین و بیان آدیپونکتین در بافت چربی زیرپوستی هر دو گروه اندازه گیری و توسط آزمون تی مستقل با یکدیگر مقایسه شدند. نتایج: تمرینات هوازی به کاهش سطوح گلوکز ناشتا و مقاومت انسولین و افزایش معنی دار بیان آدیپونکتین در بافت چربی زیر پوستی در مقایسه با گروه کنترل منجر شد. با این وجود، سطوح سرمی آدیپونکتین در پاسخ به تمرینات هوازی تغییر معنی داری پیدا نکرد. نتیجه گیری: بر پایه این یافته ها، بهبود گلوکز خون و مقاومت انسولین در رت های گروه هوازی نسبت به گروه کنترل احتمالا ریشه در افزایش بیان آدیپونکتین در بافت چربی زیر پوستی در پاسخ به تمرینات هوازی دارد. با این وجود، شناخت مکانیسم های عهده دار بهبود هموستاز گلوکز در پاسخ به تمرینات ورزشی نیازمند اندازه گیری دیگر مولفه های ژنتیکی و هورمونی است.
Objective: The present experimental study was conducted with the aim of determining the effect of 10 weeks of endurance training on serum levels and expression of adiponectin in subcutaneous adipose tissue, as well as glucose and insulin resistance in type 2 diabetic rats. Matherials and Method: The statistical population consisted of all male Wistar rats of Baqiyatullah University of Medical Sciences, from which 14 rats weighing 220±10 g were purchased. In the following, the studied rats were subjected to the effect of 8 weeks of high-fat diet and intraperitoneal injection of STZ type 2 diabetes and were randomly divided into two groups (control and aerobic). Then the aerobic group participated in an aerobic (endurance) training for 10 weeks with 5 sessions per week. Finally, 48 hours after the last training session, the fasting levels of glucose, serum adiponectin, insulin resistance and adiponectin expression in the subcutaneous adipose tissue of both groups were measured and compared by independent t-test. Results: Aerobic training led to a significant decrease in fasting glucose and insulin resistance and a significant increase in the expression of adiponectin in subcutaneous fat tissue compared to the control group. However, serum adiponectin did not change significantly in response to aerobic exercise. Conclusion: Based on these findings, the improvement of blood glucose and insulin resistance in rats in the aerobic group compared to the control group is probably rooted in the increased expression of adiponectin in the subcutaneous fat tissue in response to aerobic exercise. However, understanding the mechanisms responsible for improving glucose homeostasis in response to exercise training requires the measurement of other genetic and hormonal components.
