تاثیر تمرینات استقامتی طولانی مدت بر سطوح سرمی آدیپونکتین و بیان آن در بافت چربی زیرپوستی رت های صحرایی چاق دیابتی
الموضوعات : مطالعات نوین در متابولیسم ورزش و فعالیت بدنی
محبوبه پاک زادیان
1
(کارشناسی ارشد، گروه تربیت بدنی و علوم ورزشی، واحد سمنان، دانشگاه آزاد اسلامی ، سمنان ، ایران)
محمد رشیدی
2
(گروه فیزیولوژی ورزشی ، واحد سمنان ، دانشگاه آزاد اسلامی ، سمنان، ایران(نویسنده مسئول) mrashidi48@yahoo.com)
الکلمات المفتاحية: تمرین هواز, بیان ژن, مقاومت انسولین هموستاز گلوکز, دیابت نوع 2,
ملخص المقالة :
هدف: مطالعه تجربی حاضر با هدف تعیین اثر 10 هفته تمرین استقامتی بر سطوح سرمی و بیان آدیپونکتین در بافت چربی زیرپوستی و همچنین سطوح گلوکز و مقاومت انسولین در رت های دیابتی نوع 2 انجام گرفت. روش اجرا: جامعه آماری را کلیه رت های نر ویستار حیوانخانه دانشگاه علوم پزشکی بقیه الله تشکیل داده اند که از بین آنها 14 سر رت 10 هفته ای با وزن 10±220 گرم خریداری شدند. در ادامه رت های مورد مطالعه تحت اثر 8 هفته رژیم غذایی پرچرب و تزریق درون صفاقی STZ دیابتی نوع 2 شدند و به شیوه تصادفی در دو گروه (کنترل و هوازی) قرار گرفتند. سپس گروه هوازی در یک دوره تمرینات هوازی (استقامتی) به مدت 10 هفته به تعداد 5 جلسه در هفته شرکت کردند. نهایتا 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرین، سطوح ناشتایی گلوکز، آدیپونکتین سرم و مقاومت انسولین و بیان آدیپونکتین در بافت چربی زیرپوستی هر دو گروه اندازه گیری و توسط آزمون تی مستقل با یکدیگر مقایسه شدند. نتایج: تمرینات هوازی به کاهش سطوح گلوکز ناشتا و مقاومت انسولین و افزایش معنی دار بیان آدیپونکتین در بافت چربی زیر پوستی در مقایسه با گروه کنترل منجر شد. با این وجود، سطوح سرمی آدیپونکتین در پاسخ به تمرینات هوازی تغییر معنی داری پیدا نکرد. نتیجه گیری: بر پایه این یافته ها، بهبود گلوکز خون و مقاومت انسولین در رت های گروه هوازی نسبت به گروه کنترل احتمالا ریشه در افزایش بیان آدیپونکتین در بافت چربی زیر پوستی در پاسخ به تمرینات هوازی دارد. با این وجود، شناخت مکانیسم های عهده دار بهبود هموستاز گلوکز در پاسخ به تمرینات ورزشی نیازمند اندازه گیری دیگر مولفه های ژنتیکی و هورمونی است.
