بررسی تاثیر مداخله شناختی رفتاری معنوی بر امیدواری فرزندان پرورش یافته در خانواده‌های با طلاق عاطفی
محورهای موضوعی : مطالعات اسلامی ایرانی خانواده
شایسته شیخ بهایی
1
(کارشناس ارشد روانشناسی اسلامی. دانشگاه معارف قرآن و عترت اصفهان. اصفهان. ایران)
امیر قمرانی
2
(دانشیاردانشکده روانشناسی و علوم تربیتی دانشگاه اصفهان، دانشگاه اصفهان، اصفهان، ایران.)
کلید واژه: آموزش شناختی رفتاری معنوی, امیدواری, طلاق عاطفی,
چکیده مقاله :
پژوهش حاضر با هدف بررسی تأثیر آموزش شناختی رفتاری معنوی بر امیدواری فرزندان پرورش‌یافته در خانواده‌های با طلاق عاطفی انجام گرفته است؛ روش تحقیق نیمه آزمایشی از نوع پیش‌آزمون-پس‌آزمون با گروه کنترل است. جامعه آماری شامل دانش‌آموزان دختر ۱۵_۱۸ سال بود که خانواده با طلاق عاطفی دارند؛ که با روش نمونه‌گیری در دسترس 30 شرکت‌کننده که ملاک‌های ورود و خروج در این پژوهش را داشته‌اند، انتخاب و به صورت تصادفی در گروه‌های آزمایش و کنترل جایگزین شدند. ابزار گردآوری اطلاعات شامل پرسشنامه پرسشنامه امید اسنایدر و پرسشنامه طلاق عاطفی گاتمن بود. گروه آزمایش به مدت 8 جلسه و هر جلسه به مدت 45 دقیقه تحت آموزش شناختی رفتاری معنوی قرار گرفتند و گروه کنترل در این مدت در لیست انتظار بودند و هیچ آموزشی را دریافت نکردند. نتایج با روش تحلیل کوواریانس بررسی شد نتایج بیانگر تاثیر آموزش شناختی رفتاری معنوی بر امیدواری و مولفه‌های آن (تفکر عامل، تفکر گذرگاه، تفکر کل) در فرزندان پرورش‌یافته در خانواده‌های با طلاق عاطفی بود. (05/0 p≤). در مجموع بر اساس یافته‌های این پژوهش می‌توان آموزش شناختی رفتاری معنوی را برای افزایش امیدواری فرزندان طلاق عاطفی مورد تاکید قرار داد.
The present study was conducted with the aim of investigating the effect of spiritual cognitive behavioral education on the hope of children raised in families with emotional divorce; The research method is a semi-experimental pre-test-post-test type with a control group. The statistical population included 15-18-year-old female students who have families with emotional divorce; 30 participants who met the entry and exit criteria in this research were selected and randomly replaced in the experimental and control groups by the available sampling method. The data collection tool included Omid Snyder's questionnaire and Gutman's Emotional Divorce Questionnaire. The experimental group underwent spiritual cognitive behavioral training for 8 sessions and each session lasted 45 minutes, and the control group was on the waiting list during this time and did not receive any training.The results were analyzed by covariance analysis. The results showed the effect of spiritual cognitive-behavioral education on hope and its components (agent thinking, transitory thinking, total thinking) in children raised in families with emotional divorce. (p≤0.05). In general, based on the findings of this research, cognitive behavioral spiritual education can be emphasized to increase the hope of children of emotional divorce.
