اثر بخشی آموزش شادمانی به روش شناختی- رفتاری بر کیفیت زندگی زناشویی مردان و زنان متأهل
محورهای موضوعی : تربیتی
امیرحسام خواجه
1
()
فاطمه بهرامی
2
()
مریم فاتحی زاده
3
()
محمدرضا عابدی
4
()
پریناز سجادیان
5
()
کلید واژه: کیفیت زندگی زناشویی, آموزش شادمانی, رویکرد شناختی- رفتاری,
چکیده مقاله :
هدف این پژوهش بررسی تاثیر آموزش شادمانی به روش شناختی- رفتاری بر کیفیت زندگی زناشویی مردان و زنان متاهل شهر اصفهان بود .روش پژوهش نیمه تجربی و از نوع پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل است. جامعه آماری یژوهش مشتمل بر کلیه افراد متاهل مراجعه کننده به کلینیک مراکز خدمات روان شناختی و مشاوره شهر اصفهان در تابستان سال 1389بود. روش نمونه گیری از نوع نمونه گیری تصادفی ساده بود. از بین مراکز مشاوره شهر اصفهان یک مرکز به تصادف انتخاب شد و 32 نفر از افراد مراجعه کننده به این مرکز به صورت تصادفی به عنوان نمونه انتخاب و به تصادف در گروه های آزمایش و کنترل قرار گرفتند. افراد گروه آزمایش در 6 جلسه آموزش شادمانی شرکت کردند. از هر دو گروه پیش آزمون و پس آزمون به عمل آمد. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه کیفیت ادارک شده از ابعاد روابط زناشویی (فلچر، سیمپسون و توماس،2000) بود. برای نتایج تحلیل کوواریانس نشان داد که این نوع آموزش شادمانی بر کیفیت زندگی زناشویی به صورت کلی و بر زیر مقیاس های رضایت از رابطه نزدیک ، صمیمیت، شور و هیجان جنسی و عشق موثر بود (05/0P < )، ولی بر حیطه‌های تعهد و اعتماد تأثیر نداشت. از آموزش شادمانی به عنوان یکی از راه های افزایش کیفیت زندگی زناشویی و جلوگیری از وقوع طلاق می توان استفاده کرد.
The purpose of this study was to investigate the effect of happiness training based on cognitive behavioral approach on quality of martial life in married males and females in the city of Isfahan. The study is semi- experimental using pre-test and post-test with control group. The statistical population were married people who referred to psychology and counseling centers of Isfahan in summer of 2010(1389s.c.).Sampling method was simple random. One center of Isfahan counseling centers was selected randomly. Subjects were 32 males and females who randomly selected and assigned to the control and experimental groups randomly. The experiment group participated in 6 sessions of happiness training. Both groups completed the pre-test and post-test measures. Participants responded to Perceived Marital Relationship Quality Components Inventory ( Fletcher, Simpson & Thomas, 2000). The results of analysis of covariance indicated that this type of happiness training is effective on marital quality generally and on its subscales of satisfaction from intimacy, sexual desire, marital satisfaction and love (P < 0.05) but did not have a significant effect on commitment and trust. Happiness training can be used as a way of promoting marital life quality and a preventive method of divorce.
