الگوی ارتقاء مسئولیت پذیری دانش آموزان مدارس دوره ابتدایی
محورهای موضوعی : آموزش عالی
غلامرضا رئیسی خیرآبادی
1
(دانشجوی دکتری مدیریت آموزشی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد اصفهان (خوراسگان) اصفهان، ایران.)
فریبا کریمی
2
(دانشیار دانشکده علوم تربیتی و روان شناسی، واحد اصفهان (خوراسگان)، دانشگاه آزاد اسلامی، اصفهان، ایران.)
نرگس سعیدیان
3
(دانشیار مدیریت آموزشی، دانشکده علوم تربیتی و روان شناسی، واحد اصفهان (خوراسگان)، دانشگاه آزاد اسلامی، اصفهان، ایران.)
کلید واژه: نظام خانواده, آموزش, عوامل فرهنگی تربیتی, توانمندسازی دانش‌آموز, مسئولیت پذیری اجتماعی,
چکیده مقاله :
هدف: هدف پژوهش حاضر ارائه الگوی ارتقاء مسئولیت پذیری دانش آموزان مدارس دوره ابتدایی بود. روش: این تحقیق از لحاظ هدف کاربردی و از نظر روش توصیفی از نوع پیمایشی است. جامعه آماری کلیه مدیران، معلمان و کارشناسان دوره ابتدایی که بر اساس جدول کرجسی و مورگان (1970) به تعداد480 نفر به روش تصادفی مرحله ای انتخاب شدند. ابزار تحقیق، پرسشنامه 77 سؤالی محقق ساخته بود. گویه های پرسشنامه از مصاحبه با متخصصان استخراج گردیه است. برای بررسی روایی گویه ها از دو معیار روایی همگرا و روایی افتراقی و برای پایایی ابزارها از دو معیار آلفای کرونباخ و پایایی ترکیبی (CR) استفاده گردید. برای معنادار بودن ابعاد مختلف مسئولیت پذیری و برای بررسی اعتبار مدل اندازه گیری از روش تحلیل عاملی تأییدی مرتبه دوم استفاده گردید. یافته ها: با توجه به کدگذاری ها و مضامین به دست آمده، شش بعد اصلاحات در برنامه درسی دوره ابتدایی، اصلاحات ساختاری در مدرسه، آموزش و تقویت نظام خانواده، توانمندسازی دانش آموز، مدیریت کار با فضای مجازی، عوامل فرهنگی تربیتی به دست آمد. نتیجه گیری: نتایج بدست آمده نشان می دهد که این الگو می تواند به عنوان یک الگوی مؤثر درارتقای مسئولیت پذیری اجتماعی به کار گرفته شود و موجب بهبود سطح مسئولیت پذیری اجتماعی دانش آموزان گردد.
Purpose: The purpose of the current research was to provide a model for improving the responsibility of primary school students. Method: This research is practical in terms of purpose and quantitative in terms of survey method. The statistical population of all principals, teachers, and experts of the elementary school, who were selected based on the table of Kerjesi and Morgan (1970) in the number of 480 people, was randomly selected in a stepwise manner. The research tool was a 77-question questionnaire made by the researcher. To check the validity of the items, two criteria of convergent validity and differential validity were used, and two criteria of Cronbach's alpha and composite reliability (CR) were used for the reliability of the tools. For the significance of different dimensions of responsibility and to check the validity of the measurement model, second-order confirmatory factor analysis was used. Findings: According to the obtained coding and themes, six dimensions of elementary school reforms, structural reforms in school, education and strengthening of family system, student empowerment, management of work with virtual space, educational cultural factors were obtained. Conclusion: The obtained results show that this model can be used as an effective model in promoting social responsibility and improve the level of social responsibility of students.
احمدی جویباری، مریم. (1396). بررسی رابطه خود کنترلی و مسئولیتپذیری دانش آموزان دختر پایه ششم ابتدایی، مطالعه موردی: شهر بابلسر، فصلنامه روان شناسی، علوم اجتماعی و علوم تربیتی،1 (2): 86-70.
امیری خراسانی، افسانه و لسانی، مهدی. (1395). بررسی رابطه بین مسئولیت پذیری و سازگاری با پیشرفت تحصیلی دانش آموزان دبیرستان‌های روزانه و شبانه روزی شهرستان رفسنجان، کنفرانس بین المللی علوم انسانی و علوم رفتاری دانشگاه جامع علمی کاربردی.
بهداروندی شیخی، اکبر. شریعت باقری، محمد مهدی. (1398). رابطه خود تنظیمی هیجانی و مسئولیت پذیری با روابط اجتماعی دانشآموزان، رفاه اجتماعی، 19 (73): 185-216.
بیرهوف، هانس ورنر. (1396). رفتارهای اجتماعی مطلوب، (ترجمه: رضوان صدقی نژاد). تهران: نشر گل آذین.
حبیبی، نوید. وظیفه دوست، حسین. جعفری، پریوش. (1395). مؤلفههای ارتقای مسئولیت پذیری اجتماعی دانشگاه آزاد اسلامی، پژوهش و برنامه ریزی در آموزش عالی، ۲۲ (۲) :۱۲۵-۱۴۵.
خنیفر، حسین. میرزایی، تقی. ریشانی علی. پوربهروزان، علی. حنیفر، حسبن. (1397). آسیب‌شناسی پژوهشهای داخلی در زمینة مسئولیتپذیری اجتماعی با رویکرد فرا ترکیب، مدیریت سازمان های دولتی، 6(3): 83-98.
یامچلو، طاهره. ابیلی، خدایار. فرامرز قراملکی، احد. (1395). مطالعه شناخت وضعیت موجود مسئولیت اجتماعی دانشگاه مبتنی بر الگوی والایس بر اساس دیدگاه اعضای هیئت علمی(مورد: دانشگاه تهران)، آموزش عالی ایران، ۸ (۴): ۷۹-۱۰۲.
صلیبی، ژاسنت. محمدی درویش وند، بهنوش. (1395). بررسی رابطۀ جهتگیریهای هدفی با هوش معنوی و مسئولیتپذیری بین دانشآموزان دختر سال اول دورة دوم متوسطۀ شهر تهران، جامعه‌پژوهی فرهنگی، 7(2): 67-89.
غریبی، حسن. (1396). اثربخشی مهارت حل مسأله بر مسئولیت پذیری دانش آموزان پسر سال سوم متوسطه دوره اول، پژوهشهای برنامه درسی، 7(2): 67- 87.
سمیعی، فاطمه. اکرمی، ناهید. کیخسرو، مهدی. کیانی، گل. کیان، مینا. (1397). بررسی تاثیر بازیهای ایفای نقش شغلی بر مسئولیت پذیری، انطباق پذیری مسیر شغلی و افکار ناکارآمد حرفهای دانش آموزان، پژوهش های مشاوره، 16(64): 96-133.
نجف زاده اوجقاز، زهرا. کریم زاده، صمد. ناظم، فتاح. (1400). ارائه الگویی برای ارتقاء سطح مسئولیتپذیری اجتماعی بر اساس اخلاق حرفهای اعضای هیئت علمی دانشگاه آزاد اسلامی (استان تهران)، دانش حسابداری و حسابرسی مدیریت،10 (37): ۱۰-۱.
هلاجیان، مهدیه و سعدی پور، اسماعیل. (1395). بررسی اثربخشی روش ایفای نقش بر مسئولیت پذیری دانشآموزان دختر اول دبیرستان، روان شناسی مدرسه، 5 (2): 151-166.
یزدان‌پناه، لیلا و حکمت، فاطمه. (1393). بررسی عوامل مؤثر بر مسئولیتپذیری اجتماعی جوانان (مطالعة دانشجویان دانشگاه شهیدباهنر کرمان). مجلة مطالعات اجتماعی ایران، 8(2): 128-152.
Alsaeed, H. (2022). The role of public education schools in developing social responsibility in the light of contemporary global trends, Creative Education, 13 (9): 1-21.
Eristi, B. (2017). Development of a learning responsibility scale, Electronic Journal of Science and Mathematics Education, 11 (1): 481-503.
Escarti, A. Gutierrz, M. Pascual, C. and Marin, D. (2010). Application of Hellison’s Teaching Personal and Social Responsibility Modar in Physical Education to Improve Self-Efficacy for Adolescents at Risk of Dropping out of School, The Spanish Journal of Psychology, 13(2):667-676.
Fernández, D. L. (2015). Children’s everyday learning by assuming responsibility for others: Indigenous practices as a cultural heritage across generations. In Benson J. B. (Series Ed.), Correa-Chávez M., Mejía-Arauz R., Rogoff B. (Vol. Eds.), Advances in Child Development and Behavior, 4 (2): 65-77.
Gungor, S., K., Guzel, D., B. (2017). The education of developing responsibility value, Journal of education and training studies, 5 (2): 167-179.
Ivarsson, D., Pihl, F. (2013). Learner responsibility in the English classroom. Sweden Project.
Kelley, M. A., Connor, A., Kun, K. E., & Salmon, M. E. (2014). Social responsibility: Conceptualization and embodiment in a school of nursing, International Journal of Nursing Education Scholarship, 5 (1): 28-35.
Lau, C., Kitsantas, A., Miller, A., Rodgers, E. (2018), Perceived responsibility for learning, self-efficacy, and sources of self-efficacy in mathematics: a study of international baccalaureate primary years programmed students, Soc Psychol Educ, 21: 603–620.
Lindzey, G., & Aronson, E. (2012). Handbook of Social Psychology, (Set). London: Axford.
Mergler, A., Spencer, F. H., & Patton, W. (2015). Relationships between personal responsibility, emotional intelligence, and self-esteem in adolescents and young adults, The Educational and Developmental Psychologist, 24 (1): 5-18.
Nash, R. A., & Winstone, N. E. (2017). Responsibility-Sharing in the Giving and Receiving of Assessment Feedback, Frontiers in psychology, 8 :1519.
Nelson, D., & Bianco, C. (2013). Increasing Student Responsibility and Active Learning in An Undergraduate Capstone Finance Course, American Journal of Business Education (AJBE), 6 (2): 267-278.
Pomerantz, EM, Qin L, Wang Q, Chen H.( 2012), Changes in early adolescents' sense of responsibility to their parents in the United States and China: implications for academic functioning, Child Development, 82:1136-51
Sanchez Hernandez, M. I., Minardes, E. W. (2016). University social responsibility: a student base analysis in Brazil, International Review on Public and Nonprofit Marketing, 13 (2): 151-169.
Trainer, T. (2005). “Social Responsibility: the most Important and Neglected, Problems of all?” International Journal of Social Economics, 3 (8): 682-703.
Wood, D., & Roberts, B. W. (2006). The effect of age and role information on expectations for Big Five personality traits, Personality and Social Psychology Bulletin, 32:1482 – 1496.
Wu, K. Hoy, C. Tarter, J. (2013). Enabling school structure, collective responsibility, and a culture of academic optimism: Toward a robust model of school performance in Taiwan, Journal of Educational Administration, 51 (2): 176-193.
Yesil, R. (2013). The evaluation of responsibility education strategies of primary school teachers. 4th international Conference on New Horizons in Education, Procedia- Social and behavioral Sciences, 106: 2775-2787.
_||_