راهکارهای گسترش و آموزش حقوق بشردوستانه در ایران

محورهای موضوعی : تحقیقات حقوق خصوصی و کیفری

مهدی ذاکریان ¹

1 - ندارد

تاریخ دریافت : 1393/12/02 تاریخ پذیرش : 1393/12/02 تاریخ انتشار : 1383/11/01

کلید واژه: حقوق بشردوستانه, ایران, آموزش, شبیه سازی, جنگ, کنوانسیون های ژنو,

چکیده مقاله :

جامعه ایرانی همواره در زمینه فراگیری حقوق بشر و حقوق بشردوستانه علاقمندیویژه ای از خود نشان داده است. در این زمینه پیگیری فعالیت های خیرخواهانه، راه ا ندازیجمعیت شیر و خورشید سرخ ایران و سپس جمعیت هلال احمر،مشارکت در کنوانسیون هایچهارگانه ژنو وپروتکل ها الحاقی آن و غیره قابل ذکرند.این موضوع درکنار ویژگی سیاسیو اقتصادی خاورمیانه بر اهمیت گسترش و آموزش حقوق بشردوستانه درکشورمی افزاید.پرسش کلیدی این پژوهش نیز در همین راستا مطرح می شود که چگونه می توان آموزشحقوق بشردوستانه را در کشور فراگیر و نهادینه نمود؟ در راستای پاسخ به پرسش کلیدیذکر شده، پژوهشگر این فرضیه را مطرح می کند که آموزش های غیررسمی در فراگیریو نهادینه ساختن حقوق بین الملل بشردوستانه در ایران از کارایی مؤثرتری برخوردارند.به منظور آزمون این فرضیه، پژوهشگر از ابزارهای مشاهده، آزمایش و بررسی یافته هایپژوهشی در موضوع حقوق بشردوستانه در کشور بهره می برد. در همین زمینه متونمدرن آموزش رسمی و غیر رسمی حقوق بشردوستانه، روش های مدرن آموزش حقوقبشردوستانه با آموزش های غیررسمی سنتی حقوق بشردوستانه درکشور مورد بررسی ومقایسه قرار می گیرند.

چکیده انگلیسی:

Iranian society has always shown a special interest inlearning human rights and humanitarian law. In this regard,examples abound as follow: pursuing charity activities,establishment of the Iran’s Red Crescent Society and itspredecessor, ratification of four Geneva Conventions andthe Additional Protocols, etc. This fact along with the politicaland economic characteristics of the Middle East increase thesignificance attached to the development and education ofhumanitarian law in Iran. In this context, the main question ofthe research would be how the education of humanitarian lawcan be expanded and institutionalized in Iran. To answer theaforementioned question, the authour offers the hypothesisthat informal education is of more efficiency in training andinstitutionalizing the humanitarian international law in Iran. Healso applies the instruments of observation, experimentation andthe survey of research findings in the field of humanitarian law inIran in order to test the hypothesis. He examines and comparesthe modern texts on the formal and informal education ofhumanitarian law, and modern methods of tranining humanitarian law with the informal traditional education of humanitarian law inthe country