تحلیلی بر ساختار فضایی و توسعه افقی شهرهای منطقه سیستان
محورهای موضوعی : فصلنامه علمی و پژوهشی پژوهش و برنامه ریزی شهریاکبــــــر کیــــــانی 1 , فرضعلی سالاری سردری 2 , مــــریم بیرانونــــدزاده 3 , علیرضـــــا بســـــتانی 4
1 - اســـــتادیار جغرافیـــــا و برنامـــــه ریـــــزی شـــــهری، دانشـــــگاه زابـــــل، زابـــــل، ایـــــران
2 - کارشـــناس ارشـــد جغرافیـــا و برنامـــه ریـــزی شـــهری، دانشـــگاه زابـــل، زابـــل، ایـــران
3 - کارشناس ارشد جغرافیا و برنامه ریزی شهری، مدرس دانشگاه آزاد اسلامی واحد خرمآباد، خرمآباد، ایران
4 - کارشـــناس ارشـــد جغرافیـــا و برنامـــه ریـــزی شـــهری، دانشـــگاه پیـــام نـــور، تهـــران، ایـــران
کلید واژه: برنامهریزی شهری, سیستان, زابل, منابع طبیعی, رشد افقی,
چکیده مقاله :
رشد و تغییر ساختار و توسعه پایدار شهری و بهرهگیری از منابع طبیعی متکی بر شرایط محیطی، کارکردی، جغرافیایی و جمعیتی شهر و منطقه است. نظر به اهمیت منابع طبیعی و نقش آنها در توسعه پایدار، استفاده درست و منطقی از این منابع از جهات گوناگونی ضروری است. مدیریت این منابع در رشد و توسعه شهرها به صورت توسعه عمودی شهرها در کشورهای توسعه یافته شکل گرفته است، اما در برخی مناطق ایران به ویژه منطقه سیستان با توجه به موقعیت جغرافیایی آن (وفور زمین) با توسعه افقی شهرها (توسعه کم تراکم) و نابسامانی بازار زمین شهری (عدم کنترل کاربریها)، همراه بوده که منجر به از بین رفتن زمینهای کشاورزی حاشیه شهرها، افزایش هزینه حمل و نقل شهری، افزایش مصرف انرژی، حاشیه نشینی و ... گردیده است. در این مقاله با استفاده از مطالعات کتابخانهای و بررسی میدانی از شهرهای زابل، زهک و ادیمی با توجه به جهات گسترش آنان و تبدیل نقاط روستایی به محلات شهری (خاک سفیدی- ادیمی)، تلاش شده با استفاده از معیارها و شاخصهای شهر سالم مبتنی بر بوم محوری و با توجه به توسعه افقی شهرهای منطقه که ناشی از افزایش جمعیت شهری شهرها، مهاجرت روستائیان و ماشینی شدن شهرها است، به تجزیه و تحلیل آنان پرداخته شود. یافتههای پژوهش نشان میدهد که، با توجه به ساختار ارگانیک و درونزای شهرهای منطقه سیستان همانند شهر سوخته، دهانه غلامان و غیره وابستگی این شهرها به منابع طبیعی (آب)، با پیشنهاد ترکیب کاربری در شهرهای منطقه و ایجاد پیوستگی بین کاربریها و همچنین رعایت قوانین و مقررات شهرسازی و برنامهریزی شهری منطبق با شرایط اقلیمی و زنده نگه داشتن سیستمهای بومی و طبیعی منطقه با تأکید بر استفاده صحیح و درست منابع طبیعی راهکار اجرایی در زمینه توسعه بوم محور منطقه باشد.