Didactic Rationalism in the Shahnameh Ferdowsi*

Subject Areas : Research Allegory in Persian Language and Literature

Mostafa Khodayari ¹ (Assistance Professor of Persian Language and literature Islamic Azad University, Garmsar Branch)

Received: 2012-04-06 Accepted : 2012-07-20 Published : 2012-11-21

Keywords:

Abstract :

  Shahnameh is undoubtedly among the best works of Persian literature and one of the greatest products of human mind, manifested in the genre of epic poem. The essence of this masterpiece is, in fact, wisdom and sagacity. Firdowsi, the great poet of Toos, is of the conviction that wisdom is the first creation and the masterpiece of God Almighty. The praise of wisdom is noteworthy in Shahnameh and removing such words as ‘wisdom’ and ‘sagacity’ from this colossal work will leave nothing but an empty shell.   However, a scrutiny of various aspects of Shahnameh will reveal to any researcher that wisdom, in the eyes of Firdowsi, is part and parcel with religiosity, and sagacity of the impious is to be reprimanded. Therefore, the essence of the Iranian culture, as presented in Shahnameh, is an amalgamation of wisdom and religion.In the present study, the author has attempted to highlight the concept of wisdom and its consequences in Shahnameh, and also shed light on the proximity between wisdom and religion, as well as the profoundness of the phenomenon in Firdowsi’s system of thought.  

References:

1- پرهام، باقر،(1377)، با نگاه فردوسی(مبانی نقد خرد سیاسی در ایران)، تهران: مرکز، چ دوم.

2ـ تفضلی، احمد،(1354)، مینوی خرد، (ترجمه )، تهران: بنیاد فرهنگ ایران.

3 ـ ثاقب فر، مرتضی،(1377)، شاه‌نامه فردوسی و فلسفة تاریخ ایران: معین.

4- جوانشیر، فـ..م،(1380)،حماسه داد، تهران: جامی.

5 ـ  رضا،فضل اله،(1386)،پژوهشی دراندیشه های فردوسی، تهران: علمی و فرهنگی، چ ششم.

6- رستگارفسایی، منصور،(1369)،تصویرآفرینی درشاه‌نامه، شیراز: دانشگاه شیراز، چ دوم.

7- رنجبر، احمد،(1363)،جاذبه های فکری فردوسی، تهران: امیر کبیر.

8- زرین کوب، عبد ا لحسین، (1384)، با کاروان حله، تهران: علمی.

9- سرامی، قدمعلی، (1384)، از رنگ گل تا رنج خار، تهران:علمی و فرهنگی، چ چهارم.

12ـ فروزانفر،بدیع الزمان،(1370) ،احادیث مثنوی،تهران: امیر کبیر، چ پنجم.

13- مینوی،مجتبی، (1367)،نقدحال، تهران: خوارزمی، چ سوم.