Allegory (legend) and its application in Kalidar (Vol. 1 and Vol. 2)

Subject Areas : Research Allegory in Persian Language and Literature

S. J.  Hosseini ¹ (Student of Persian Language and Literature Department, Islamic Azad University, Karaj Branch, Iran)
Abbas  Kaymanesh ² (Prof. of Persian language & literature Islamic Azad University)
A.  Daneshgar ³ (Assistant Professor in Persian Language and Literature Department, Karaj Branch)

Received: 2017-06-09 Accepted : 2017-06-09 Published : 2017-06-22

Keywords:

Abstract :

Allegory is one of one figure of speech which is eye-catching application in speech of ordinary people and orators, allegory is common language of human beings and means for expressing human common feelings and experience in such a way that both the listener and the speaker share in that and this leads to an enjoyment having roots in immanent nature, identity, and culture of people. Kalidar is a voluminous novel whose events are based on real life of people but the language of its personals is full of short legends, the legends which reflect the culture and identity of their small societies. The societies manifest the societies similar to their own in a period of the history of this land. This study deals with different types of allegory in Kalidar. The evidence extracted from the study show that animal legend (fable) is the most-frequently used type of allegory. Here, fable serves explanation. �رچه مبتنی بر زندگی واقعی انسان‌ها است اما زبان شخصیت‌های این اثر انباشته از مثالک­های کوتاهی است که بازتاب دهنده‌ی فرهنگ و هویت جامعة کوچک آنهاست. جامعه‌ای که نمادی از جوامع مشابه خویش در دوره‌ای از تاریخ این سرزمین است. این پژوهش به انواع تمثیل در اثر کلیدر پرداخته است و از شواهد به دست آمده این نتیجه حاصل شده که مثالک­ها حیوانی «فابل» پرکاربردترین نوع تمثیل در این اثر داستانی است که در خدمت توصیف درآمده است.  

References:

قرآن کریم (1386) ترجمه بهاءالدین خرمشاهی، تهران: جامی.

1. بهار، مهرداد (1377) از اسطوره تا تاریخ، تهران: چشمه.


2. پورنامداریان، تقی (1375) رمز و داستان‌های رمزی، تهران: علمی و فرهنگی.


3. تقوی، محمد (1376) حکایت‌های حیوانات در ادب فارسی، تهران: روزنه.


4. حسینی کازرونی، سید احمد (1394) تمثیل و ادبیات تمثیلی، فصل­نامه تحقیقات تعلیمی و غنایی در ادب فارسی، شماره پیاپی23، بوشهر دانشگاه آزاد اسلامی، صص13-24.


5. -------------------- (1394) نگرشی به تمثیل در ادبیات تعلیمی، فصل نامه تحقیقات تعلیمی و غنایی در زبان و ادبیات فارسی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد بوشهر.


6. حق شناس، محمدعلی (1379) فرهنگ فارسی عامیانه یا گفتاری، کدام؟ نشر دانش، سال هفدهم- تابستان، شماره 2، صص 59-65.


7. دولت آبادی، محمود (1382) کلیدر، تهران: چشمه.


8. رضایی، عرب علی (1382) واژگان توصیفی ادبیات انگلیسی- فارسی، تهران: فرهنگ معاصر.


9. سلیمی بجیستانی، حسین (1389) کاربرد تمثیل در بازسازی شناختی، رشد مشاور مدرسه، تابستان، شماره 20، صص 46-49.


10. شفیعی کدکنی، محمدرضا (1366)، صورخیال در شعر فارسی، تهران: آگاه.


11. شکوزاده، ابراهیم (1382) دوازده هزار مثل فارسی، مشهد: قدس رضوی.


12. شمیسا، سیروس (1370) انواع ادبی، تهران: میترا.


13. صاحبی، علی (1387) تمثیل درمانگری، کاربرد تمثیل در بازسازی شناختی، تهران: سمت.


14. طاهری، صدرالدین (1393) واژگونی مفهوم یک نماد، نشریه هنرهای زیبا- هنرهای تجسمی، دوره 20، شماره 30، پاییز صص 25-34.


15. فتوحی، محمود (1383-1384) تمثیل، مجله دانشکده ادبیات و علوم انسانی، س 12 و 13، شماره 47-49، زمستان 83 و بهار و تابستان 84.


16. گیرشمن، رومن (1379) سیلک کاشان، ترجمة اصغر کریمی، تهران: سازمان میراث فرهنگی


17. مؤتمن، زین العابدین (1346) شعر و ادب فارسی، تهران: بنگاه مطبوعاتی افشاری.


18. میرصادقی، جمال و میمنت میرصادقی (1377) واژه نامه‌ی هنر داستان نویسی، تهران: کتاب مهناز.


19. ولک، رنه (1374) تاریخ نقد جدید، ترجمة سعید ارباب شیرانی، تهران: نیلوفر.