آینده‌نگری استراتژیک هسته اصلی بسیاری از نظریه‌های مدیریت استراتژیک است و امکان توفیق استراتژی‌ها را در محیط‌ های چهارگانه دارای ابهام، عدم اطمینان، پیچیدگی و نوسان افزایش می‌دهد. از سوی دیگر مدیران تصمیم‌های استراتژیک را مبتنی بر چگونگی بازنمایی مسائلی که بر آن‌ها عارض می‌شود، اتخاذ می‌کنند. توفیق تصمیم‌گیری استراتژیک منوط به قابلیت آینده‌نگری استراتژیک تصمیم‌ گیرندگان و بازنمایی آن‌ها شکل می‌گیرد. بااین‌حال خلأ نظری در ادبیات پژوهش معطوف به این است که چه سطحی از پیچیدگی بازنمایی در چه زمینه‌ای از محیط‌ های چهارگانه باعث ایجاد آینده‌نگری استراتژیک قابل قبولی می‌شود. در این راستا، از نظریه مجموعه راف برای کشف الگوهای موردنظر این پژوهش استفاده شده است. ورودی نظریه مجموعه راف شامل دو نوع کلی متغیر تصمیم و شرطی در نظر گرفته شده است. متغیرهای شرطی پیچیدگی بازنمایی و شرایط محیطی و متغیر تصمیم نیز آینده‌نگری استراتژیک را مورد سنجش قرار می‌دهد. جامعه آماری، تصمیم‌ گیرندگان سطح استراتژیک در سازمان‌های فناورانه است. براین‌اساس نمونه آماری که به‌صورت هدفمند انتخاب شده است، شامل تعدادی از مدیران رده‌ بالا است که در حوزه‌های فناورانه فعالیت دارند. خروجی‌های پژوهش نشان می‌دهند که هرگاه پیش‌بینی آینده دشوار است (محیط‌ های دارای عدم اطمینان و ابهام) بازنمایی‌های ساده و کمتر پیچیده آینده‌نگری بالاتری را ایجاد می‌کنند. درعین‌حال، هرگاه پیش‌بینی دشوار باشد (محیط‌ های دارای پیچیدگی و نوسان)، خواه درک وضعیت فعلی ساده و خواه دشوار باشد، استفاده از بازنمایی‌های پیچیده اثربخشی بیش‌تری دارد Manuscript profile