زمینه و هدف: در بیماری دیابت، فرآیندهای التهابی نقش کلیدی را ایفا می کنند و همه عوارض ناشی از دیابت را تحت تأثیر قرار می دهند. التهاب با فرایند caspase-1 همراه است که سیتوکین های ضد التهابی IL-1β و IL-18 را فعال می کند و منجر به مرگ و میر پروتئین های التهابی می شود، که یکی از رخدادهای پیروپتوزیس است. هدف از پژوهش حاضر بررسی تأثیر شش هفته تمرین هوازی بر بیان ژن های درگیر در آپوپتوزیس بافت آئورت موش های سالم و دیابتی بود. روش کار: بدین منظور، 40 سر موش صحرایی نر(8 هفته ای) پس از آشنایی با پروتکل تمرین به 4 گروه تقسیم شدند(10سر در هر گروه): 1) کنترل سالم، 2) کنترل- دیابت، 3) تمرین-دیابت و 4) تمرین-سالم. ابتدا مدل دیابت القاء شد سپس جهت گروه تمرینی 5 روز دویدن بر روی تریدمیل به مدت 6 هفته اجرا گردید. به دنبال 12 تا 14 ساعت ناشتایی و 72 ساعت پس از آخرین جلسه تمرین، نمونه گیری بافت آئورت جهت تجزیه و تحلیل IL-1β، IL-18، Caspase-1 و NLRP3 با تکنیکPCR Real Time انجام شد. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از آزمون آنالیز واریانس یک راهه، در صورت مشاهده تفاوت معنی دار از آزمون تعقیبی توکی جهت تعیین محل اختلاف بین گروهی استفاده گردید(05/0≥ P). یافته ها: القای دیابت منجر به افزایش معنی دار بیان ژن های IL-1β، IL-18، Caspase-1 و NLRP3 در بافت آئورت موش ها شد، که انجام تمرین هوازی سبب کاهش معنی دار این ژن ها شد. هم چنین انجام تمرین هوازی در موش های سالم نیز مقادیر بیان ژن های IL-1β، IL-18، Caspase-1 و NLRP3 بافت آئورت را کاهش داد. نتیجه گیری: تمرین هوازی ممکن است به عنوان یک روش غیردارویی موثر برای بهبود التهاب ناشی از دیابت و جلوگیری از اختلالات عروقی مورد استفاده قرار گیرد. Manuscript profile

مقدمه: هورمون‌های تیروئید برای رشد طبیعی بدن ضروری می‌باشند لذا بررسی اثرات حاد تمرین بر این هورمون‌ها از اهمیت زیادی برخوردار است. هدف از پژوهش حاضر بررسی تأثیر یک جلسه فعالیت مقاومتی و سرعتی مکرر بر هورمون تیروتروپین و تیروکسین بود. روش‌ها: بدین منظور تعداد 10 داوطلب مرد فعال (میانگین سن: 1/26 سال، قد 40/176 سانتی‌متر و توده بدن 96/78 کیلوگرم) در دو جلسه به فاصله یک هفته در برنامه تمرینی مقاومتی و مقاومتی- سرعتی مکرر شرکت نمودند. تمرین در ساعت 4 بعدازظهر با انجام دو حرکت اسکات و لیفت جهت تمرین مقاومتی (7 ست 6 تکرار با 80% یک تکرار بیشینه) و 6 تکرار 20 متر سرعت برای تمرین سرعتی مکرر انجام شد. در هر جلسه هشت بار خون‌گیری به فاصله یک ساعت از پیش از فعالیت تا ساعت 20، از ساعت 24 تا 3 نیمه‌شب از نمونه‌ها اخذ شد. یافته‌ها: تحلیل داده‌ها نشان داد که اثر فعالیت مقاومتی و مقاومتی-سرعتی مکرر در برخی ساعات بر ترشح تیروتروپین سبب بروز تفاوت‌های معناداری شده بود اما بر تیروکسین تأثیری نداشتند. سطح زیر منحنی شبانه‌روزی در مقایسه دو جلسه فعالیت نیز نشان داد که تمرین مقاومتی- سرعتی مکرر نسبت به تمرین مقاومتی سبب آزادسازی بیشتر تیروتروپین (0001/0P=) و تیروکسین (0001/0P=) شد.نتایج: به نظر می‌رسد فعالیت مقاومتی- سرعتی مکرر نیازهای متابولیکی بیشتری بر بدن اعمال می‌نماید که ممکن است راهی جهت افزایش متابولیسم و کاهش وزن باشد، همچنین لزوم دوره ریکاوری مناسب پس از این فعالیت‌های ترکیبی را تائید می‌نماید. Manuscript profile