اختلال موکنی یک تظاهر روانپزشکی بالینی است که شامل ریزش موی قابل توجه در اراتباط با رفتار مکرر کشیدن مو است و علت آن هنوز ناشناخته است. هدف اين مطالعه بررسي نقش عوامل ژنتيکي و محيطي و رفتاری در سبب¬شناسی اختلال موکنی و نحوه¬ي ارتباط آن با ديدگاه¬هاي سبب شناسي معاصر بود. این پژوهش از نوع مطالعات توصیفی همبستگی و طرح دوقلويي بود. نمونه شامل 676 دوقلو شامل(474 همسان و 204 ناهمسان) بود که به¬صورت تصادفي از انجمن¬ دوقلوهای ایران در سال 139۸ انتخاب شدند. مقياس موکنی بیمارستان عمومی ماساچوست(MGH-HPS؛ Keuthen, O'Sullivan, Ricciardi, Shera, Savage et al, 1995) و پرسشنامه خودگزارشی همسانی(Reed, Plassman, Tanner, Dick, Rinehart et al, 2005) به¬عنوان ابزار¬هاي پژوهش استفاده شدند. از تحلیل تک-متغیره دوقلویی جهت برآورد واریانس وراثت، محیط مشترک و محیط غیر¬مشترک در اختلال مذکور استفاده شد. داده‌های پژوهش توسط نرم¬افزارهای SPSS26, STATA17 وM-plus8.3.2 تحلیل شدند. نتايج تحليل تک متغيره دوقلويي نشان داد عوامل ژنتيکي به ترتيب 64% از سبب شناسي موکني را تبيين مي‌کند. بهترين مدل برازش شده براي اختلال موکنی مدل DE بود با توجه به نتايج ضرايب همبستگي دو گروه، ميزان همبستگي اختلال موکني در گروه همسان معادل 61/0 و گروه ناهمسان معادل 31/0 بود. مي¬توان نتيجه گرفت¬که فنوتيپ موکني در نتيجه يک پلي¬ژنيک ايجاد مي¬شود که بر خلاف اثر افزايشي حد واسط نداشته و در نتيجه تعامل ژن با ژن يا در نتيجه يک ژن غالب بوجود مي¬آيد.