داروهای سولفانامیدی تأثیرات مخربی در بافت کلیه انسان و حیوانات دارند. هدف از این بررسی، مطالعه آسیب‌شناسی بافتی کلیه متعاقب تیمار با داروی سولفامید+تری‌متوپریم در جوجه‌های گوشتی می‌باشد. در بررسی حاضر، 240 قطعه جوجه گوشتی سالم با سن 3 هفته و شرایط مدیریتی یکسان، به‌طور تصادفی در دو گروه برابر توزیع گردیدند. در گروه تیمار، داروی سولفامید+تری‌متوپریمبا دز 200 میلی‌لیتر در 800 لیتر آب به‌مدت 3 روز به‌صورت آشامیدنی مورد استفاده قرار گرفت و در گروه شاهد دارویی تجویز نگردید. پس از 72 ساعت، از بافت‌ کلیه جوجه‌ها به‌طور هم‌زمان نمونه‌برداری انجام شد و از نمونه‌های پایدار شده در فرمالین بافری 10 درصد، مقاطع میکروسکوپی با ضخامت 5 میکرون و رنگ‌آمیزی‌های هماتوکسیلین-ائوزین و تانل تهّیه گردید. مطالعات ریزبینی بافت ‌کلیه جوجه‌های گروه‌های تیمار و شاهدحاکی از بروز نکروز و آپوپتوز در سلول‌های اپیتلیال لوله‌های ادراری، پر‌خونی و خونریزی و گلومرولوپاتی در گروه تیمار بود. اختلاف بین گروه‌های تیمار و شاهد از لحاظ شدت تغییرات پاتولوژیک در بافت کلیه معنی‌دار بود (001/0>p). نتایج این بررسی نشان می‌دهد که داروی سولفامید+تری‌متوپریم توانائی ایجاد آسیب در بافت‌کلیه از طریق القاء آپوپتوز و نکروز را دارد. Manuscript profile

در این بررسی تأثیر آنالوگ پروستاگلاندین F2α (PGF2α)، داینوپروست، بر روی بافت جسم زرد خرگوش آبستن کاذب مورد بررسی قرار گرفت. بدین منظور، 42 سر خرگوش ماده بالغ در شش گروه هفت‌تایی به‌طور تصادفی توزیع گردید. در سه گروه در روز دهم آبستنی کاذب، داینوپروست (1mg/kg) به‌صورت داخل عضلانی تزریق و به‌ترتیب 24، 48 و 72 ساعت پس از تزریق، حیوانات کالبدگشایی شدند. در سه گروه دیگر به‌عنوان گروه شاهد سرم فیزیولوژی تزریق شد. در تمام گروه‌ها پس از اخذ نمونه خونی، حیوانات کالبدگشایی و تخمدان آن‌ها خارج و توزین گردید. پس از نمونه‌برداری و پایدارسازی در فرمالین نمکی 10 %، مقاطع بافتی با رنگ‌آمیزی هماتوکسیلین- ائوزین تهیّه و جسم زرد از لحاظ مورفولوژی و مورفومتری مورد مطالعه قرار گرفت. مطالعات مورفومتری نشان داد که قطر جسم زرد در تمام گروه‌های تیمار در مقایسه با گروه‌های شاهد کاهش معنی‌داری (05/0p<) دارد. همچنین پیشرفت بافت همبند، افزایش تعداد هسته‌های پیکنوزه، گسترش فضاهای بین سلولی و ایجاد واکوئل‌های درشت در گروه‌های تیمار به‌طور معنی‌داری (05/0p<) در مقایسه با گروه‌های شاهد افزایش یافت. قطرات چربی محیطی و قطرات چربی مرکزی به‌ترتیب 24 و 48 ساعت پس از تزریق PGF2α به‌صورت معنی‌داری (05/0p<) افزایش یافتند. غلظت پروژسترون سرم در تمامی گروه‌های تیمار در مقایسه با گروه‌های شاهد کاهش معنی‌داری (05/0p<) نشان داد. نتایج بیان‌گر افزایش پیشرونده لوتئولیز ساختمانی و فونکسیونی در گروه‌های تیمار در مقایسه با گروه‌های شاهد بود. Manuscript profile

هدف از تحقیق، ارزیابی توان ورزشی اسب‌های عرب پس از تجویز اسید آسکوربیک خوراکی می‌باشد. مطالعه روی دو گروه 20 رأسی شاهد و تیمار از ن‍ژاد عرب در محدوده سنی 9-4 سال و با وزن 550-450 کیلوگرم انجام شد. پس از معاینه عمومی اسب‌ها از لحاظ سلامتی، به ‌گروه تیمار روزانه 20 گرم اسید آسکوربیک تا 30 روز خورانده شد. در پایان 30 روز دوباره معاینه عمومی انجام و دو نمونه خون از ورید وداج به‌همراه الکتروکاردیوگرام در زمان استراحت و بلافاصله پس از تمرین در پیست 2160 متر از هر دو گروه اخذ گردید. در تجزیه و تحلیل آماری نتایج، میانگین مقادیر سرمی آسپارتات آمینوترانسفراز، لاکتات دهیدروژناز، کراتین فسفوکیناز، لاکتات و اسید اوریک هر دو گروه شاهد و تیمار بعد از ورزش در مقایسه با قبل از ورزش به‌طور معنی‌دار (05/0p<) افزایش یافته بود، ولی میانگین میزان سرمی اسید آسکوربیک در هر دو گروه شاهد و تیمار پس از ورزش کاهش (05/0p<) یافته بود. میانگین تعداد ضربان قلب، در هر دو گروه شاهد و تیمار،بعد از ورزش نسبت به قبل از آن، افزایش معنی‌دار (05/0p<) داشت. تغییرات غیرطبیعی الکتروکاردیوگرام در هیچ یک از موارد، مشاهده نشد. با توجه به معنی‌دار بودن (05/0p<) اختلاف میانگین مقادیر کراتین فسفوکیناز و لاکتات پس از ورزش بین گروه‌های شاهد و تیمار، می‌توان گفت تجویز اسید آسکوربیک، توانائی ورزشی اسب‌های عرب را افزایش می‌دهد. Manuscript profile