گیرنده های فعال کننده ی پرولیفراسیون پروگسیزوم گاما فاکتوری یک عامل رونویسی فعال‌شده به وسیله لیگاند می باشد که نقش مهمی در متابولیسم لیپیدها دارد. هدف از پژوهش حاضر اثر هشت هفته تمرینات هوازی- مقاومتی بر بیان ژن گیرنده ی فعال کننده پرولیفراسیون پروگسیزوم گاما در بیماران بای پس عروق گرونری بود. روش پژوهش حاضرنیمه تجربی و با طرح پیش آزمون-پس آزمون بود. جامعه آماری کلیه بیماران بای پس عروق کرونری شهر مشهد بودند.در مطالعه حاضر نمونه پژوهشی شامل 26 مرد میان‌سال با دامنه سنی 75/3 ± 73/56 (سال)، قد 03/0 ± 58/1 (متر)، وزن 54/5 ± 11/68 (کیلوگرم)، شاخص توده بدن 47/2 ± 18/27 (کیلوگرم/مترمربع) و سابقه ی بیماری 75/8 ± 20/25 (ماه) پس از عمل بای پس عروق کرونر تشکیل‌شده بود. بر اساس معیارهای ورود به تحقیق، در دو گروه در تجربی (14) و کنترل (12) قرار گرفتند. داده ها با استفاده از آزمون تی مستقل وتی همبسته در سطح معنی داری 05/0≥p و نرم افزار SPSS نسخه 21تحلیل شدند. نتایج نشان داد که هشت هفته تمرینات هوازی-مقاومتی سبب افزایش بیان ژن PPAR در گروه تمرین ترکیبی نسبت به گروه کنترل شد (001/0=p ). همچنین نتایج آماری آزمون تی همبسته نشان داد که افزایش بیان ژن PPAR در گروه تمرین ترکیبی افزایش معناداری در پس‌آزمون نسبت به پیش آزمون داشت (001/0=p ) که این افزایش در گروه کنترل معنی دار نبود (081/0=p ). داده های پژوهش حاضر نشان داد تمرینات هوازی-مقاومتی با افزایش بیان ژن PPAR می تواند در متابولیسم چربی ها و فرآیند های وابسته به آن در بیماران بای پس عروق کرونری تأثیرگذار باشد. Manuscript profile

بیماری‌های قلبی عروقی از علل اصلی مرگ ‌و میر در تمام کشورهای جهان به‌جز قاره افریقا است. هدف از پژوهش حاضر بررسی تأثیر هشت هفته تمرین ترکیبی بر بیان ژن‌های اندوستاتین و VEGF بیماران CABG بود. این پژوهش از نوع تحقیقات کاربردی و به روش نیمه تجربی با دو گروه (مداخله و کنترل) است که به صورت پیش آزمون و پس آزمون اجرا شد. تعداد 30 نفر مرد میان‌سال CABG شده به‌صورت نمونه هدفمند و بر اساس معیارهای ورود به پژوهش انتخاب شدند و به‌صورت تصادفی به دو گروه 15 نفری کنترل و تمرین ترکیبی تقسیم شدند. برنامه تمرین ترکیبی برای مدت هشت هفته با تواتر سه جلسه انجام شد. برای اندازه‌گیری سطوح بیان ژن‌های اندوستاتین و VEGF از روش Real time-PCR انجام شد. از آزمون t وابسته و مستقل برای تجزیه‌ و تحلیل داده‌ها استفاده گردید. تمرین ترکیبی به‌طور معنی‌دار بیان ژن VEGF را افزایش داد (001/0≥ p). اما این تغییرات در مورد بیان ژن اندوستاتین (38/0p = ) معنادار نیست. بررسی نتایج این پژوهش نشان می‌دهد یک دوره تمرین ترکیبی بازتوانی قلب با پروتکل مورداستفاده در پژوهش حاضر، توانست بر شاخص بیان ژن VEGF تغییر معناداری ایجاد کند. اما تمرین ترکیبی نتوانست بر بیان ژن اندوستاتین تأثیرگذار باشد. بنابراین می‌توان بیان کرد که افزایش ژن VEGF از نتایج سازگاری با فعالیت ورزش ترکیبی مورد استفاده در این پژوهش بوده، و به‌احتمال‌زیاد فعالیت بدنی یک عامل مهم و اثرگذار در فرایند آنژیوژنز محسوب می‌شود و می‌تواند نقش مهمی در پیشگیری از مشکلات قلبی داشته باشد Manuscript profile