اثر روش های مختلف کود دهی آهن و مس بر عملکرد کمی و کیفی گندم (Triticum aestivum L.) رقم پیشتاز، طی سال 1387 به صورت فاکتوریل بر پایه طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار در گلخانه مزرعه تحقیقاتی دانشکده کشاورزی دانشگاه آزاد اسلامی واحد ساوه بررسی شد. تیمارهای آزمایشی شامل سه سطح مصرف خاکی آهن و مس (شاهد، 5/2 و 5 میلی‎گرم در کیلوگرم خاک سولفات مس و شاهد، 5 و 10 میلی‎گرم در کیلوگرم خاک سولفات آهن) و دو سطح مصرف محلول‎پاشی این دو عنصر (با غلظت شاهد و 2 در هزار کلات مس و آهن EDTA) بودند. هیچ کدام از تیمارها روی درصد پروتئین و تعداد پنجه گندم اثر معنی‎داری نداشتند. مصرف خاکی کود آهن موجب افزایش معنی دار اجزای عملکرد، محتوای جذب آهن در دانه و اندام هوایی و تعداد پنجه بارور به ترتیب به میزان 37، 31، 11 و 29 درصد گردید. در صورتی که کاربرد خاکی کود مس موجب افزایش معنی دار اجزای عملکرد، محتوای جذب مس در دانه و غلظت مس در دانه و اندام هوایی به ترتیب به میزان 12، 42، 40 و 42 درصد شد. هم‎چنین نتایج نشان داد که کاربرد عنصر آهن بصورت محلول‎پاشی در مقایسه با شاهد موجب افزایش معنی دار عملکرد دانه، تعداد دانه در سنبله، محتوای جذب آهن در دانه و غلظت آهن در دانه و اندام هوایی به میزان 20، 4، 6، 14 و 2 درصد گردید، در صورتی که کاربرد عنصر مس به‎صورت محلول‎پاشی موجب افزایش معنی‎دار غلظت مس در دانه و اندام هوایی و محتوای مس در دانه به ترتیب به میزان 31، 33 و 31 درصد شد. نتایج حاصل از این آزمایش نشان دهنده این است که بین عناصر آهن و مس برهم کنش منفی وجود دارد و با افزایش آهن، درصد مس در گیاه کاهش می‎یابد. Manuscript profile