هدف: هدف پژوهش حاضر مقایسه اثربخشی درمان راه حل مدار و درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد از لحاظ افزایش کیفیت زندگی و خودکارآمدی زنان خانه دار بود. روش: روش پژوهش نیمه‌تجربی از نوع طرح پیش‌آزمون-پس‌آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری، زنان خانه دار شهر بهبهان در نیمه دوم سال 1398 بود که به روش نمونه‌گیری هدفمند، تعداد 45 نفر واجد شرایط انتخاب و به صورت گمارش تصادفی در گروه‌های آزمایش و گواه قرار گرفتند و به پرسشنامه کیفیت زندگی (WHOQOL-BREF) و پرسشنامه خودکارآمدی شرر (SES) پاسخ دادند. گروه گواه در انتظار ماند و گروه‌ درمان راه‌حل‌مدار طی 8 جلسه 120دقیقه‌ای و گروه‌ درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد طی 12جلسه 90 دقیقه‌ای مداخله‌ها را دریافت نمودند؛ در پایان، مجدداً آزمودنی‌های سه گروه‌، توسط پرسشنامه‌ها ارزیابی شدند. داده‌ها توسط تحلیل کوواریانس و در نظر گرفتن سطح معناداری 05/0 p≤در نرم‌افزار SPSS24 تحلیل شدند. یافته‌ها: به طورکلی یافته‌های این پژوهش ضمن تأئید اثربخشی درمان راه حل مدار و درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر بهبود کیفیت زندگی و خودکارآمدی زنان خانه‌دار، نشان داد که درمان راه‌حل مدار با توجه به میانگین کیفیت زندگی و خودکارآمدی زنان خانه‌دار این گروه آزمایشی (گروه درمان راه‌حل مدار) نسبت به میانگین گروه مداخلة درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد موجب افزایش بیشتر کیفیت زندگی و خودکارآمدی زنان خانه‌دار شده است. بنابراین، درمان راه‌حل مدار در افزایش کیفیت زندگی و خودکارآمدی موثرتر از درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بوده است. نتیجه‌گیری: علاوه‌براینکه از این شیوه‌های درمانی می‌توان به‌عنوان درمان‌های مؤثر برای بهبود کیفیت زندگی و خودکارآمدی زنان خانه‌دار استفاده کرد؛ تقدم استفاده در درمان مشکلات زناشویی با درمان راه‌حل‌مدار است. Manuscript profile

پژوهش حاضر با هدف مقایسه اثربخشی مشاوره گروهی به شیوه معنادرمانی با شناختی- رفتاری بر احساس تنهایی و امید به زندگی دانشجویان مبتلا به اختلال افسردگی انجام پذیرفت. روش پژوهش نیمه‌تجربی با طرح پیش‌آزمون- پس‌آزمون با گروه گواه و آزمون پیگیری بود. جامعه آماری 75 نفر دانشجوی مراجعه کننده به مرکز مشاوره که اختلال افسردگی داشتند از بین آن ها 45 نفر که علاوه بر معیارهای ورود نمرات آن ها در آزمون احساس تنهایی (1980 Russell,) و افسردگی (Beck, 1996) بالاتر و در آزمون امید به زندگی (Miller, 1988) پایین تر بود به شیوه تصادفی در سه گروه 15 نفری تخصیص یافتند. گروه‌های آزمون مشاوره گروهی معنادرمانی و شناختی- رفتاری را دریافت نمودند. پس از اتمام دوره درمانی پس‌آزمون انجام و یک ماه پس آن، آزمون پیگیری اجرا گردید. نتایج نشان داد که بین میانگین نمرات پیش آزمون و پس آزمون گروه های آزمایش و گواه تفاوت معناداری وجود دارد (0001/0 >P). هر دو شیوه درمانی مؤثر بوده و این نتیجه تا مرحله پیگیری تداوم داشت. مقایسه گروه های درمانی بیانگر تاثیر یکسان مشاوره گروهی در کاهش احساس تنهایی و امید به زندگی می باشد. مشاوره گروهی به شیوه معنادرمانی و شناختی-رفتاری می تواند به عنوان یک روش روان شناختی مؤثر موجب کاهش احساس تنهایی و افزایش امید به زندگی مبتلایان به اختلال افسردگی باشد. Manuscript profile

مطالعۀ رویکرد پدیدارشناسانۀ چالش‌های نوجوانان از ازدواج مجدد والدینشان، می تواند والدین و نوجوانان را در راستای زندگی بهتر و ارتباط های با‌‌ کیفیت تر بین نوجوانان و والدینشان هدایت کند. این پژوهش با هدف بررسی مطالعۀ رویکرد پدیدارشناسانه به چالش‌های نوجوانان از ازدواج مجدد والدینشان انجام شد. این پژوهش مطالعه ای کیفی از نوع پدیدارشناسی بوده و از تحلیل مضمون در تحلیل داده ها استفاده گردیده است. اطلاعات از طریق مصاحبۀ نیمه ساختار یافته با 18 نوجوان دختر و پسر 11 تا 20 ساله و با روش نمونه گیری مبتنی بر هدف به اشباع نظری رسید و تجریه و تحلیل شد. پنج مضمون اصلی و هفده مضمون فرعی استخراج شد که شامل بررسی مسائل عاطفی نوجوانان، تجربۀ مشکلات در مسیر سازگاری، بررسی مسائل رفتاری نوجوان، اهمیت نقش خانواده و بازدارندگی مسائل اجتماعی فرهنگی در مسیر پذیرش نوجوانان بود. با توجه به عبارات ذکر شدۀ نوجوانان می توان از مضمون‌های به دست آمده، مسائل مورد توجه نوجوانان را شناسایی کرده و به والدین، فرزندان و مشاوران در بهبود روابط و مواجهه با چالش‌های ازدواج مجدد یاری رساند. انتقال خانوادگی و ازدواج مجدد در مرحلۀ نوجوانی ممکن است فاکتورهای خطرناکی را برای فرزندان به همراه داشته باشد. کسب اطلاعات پیرامون دیدگاه‌های نوجوانان در این زمینه می تواند اطلاعات زیادی را در اختیار همگان قرار دهد. Manuscript profile

هدف: این پژوهش با هدف تعیین اثربخشی درمان فعال‌سازی رفتاری بر افسردگی و رضایت جنسی در مبتلایان به دیابت نوع دو انجام شد.روش: این مطالعه از نظر هدف کاربردی و از نظر شیوه اجرا آزمایشی تک موردی از نوع خطوط پایه چندگانه ناهمزمان بود. جامعه پژوهش مبتلایان به دیابت نوع دو شهر مشهد در سال 1398 بودند که از میان آنها 4 نفر با روش نمونه‌گیری هدفمند انتخاب شدند. هر چهار نفر به صورت انفرادی تحت 6 جلسه 90 دقیقه‌ای درمان فعال‌سازی رفتاری قرار گرفتند. ابزارهای پژوهش مقیاس‌های افسردگی بک (1967) و رضایت جنسی هادسون و همکاران (1981) بود. داده‌ها با استفاده از شاخص تغییر پایا (RCI) و ماکزیمم درصد بهبودی (MPI) تحلیل شدند.یافته‌ها: نتایج نشان داد که درمان فعال‌سازی رفتاری به‌طورمعناداری باعث کاهش افسردگی و افزایش رضایت جنسی در هر چهار نفر از مبتلایان به دیابت نوع دو شد.نتیجه‌گیری: با توجه به نتایج، برنامه‌ریزی برای استفاده از این روش درمانی ضروری است. در نتیجه، مشاوران و درمانگران می‌توانند از روش درمان فعال‌سازی رفتاری در کنار سایر روش‌های درمانی برای بهبود ویژگی‌های روانشناختی به‌ویژه کاهش افسردگی و افزایش رضایت جنسی استفاده کنند. Manuscript profile