مربیگری، پارادایمی جدید در یادگیری و حلقه اتصال دو واژه توسعه سرمایه انسانی و یادگیری سازمانی است که افراد را قادر می سازد خودرا سریعتر با تغییرات محیطی وفق داده و ظرفیت ها و توانایی های خود را شناسایی کنند و از طریق بالفعل کردن استعدادهای بالقوه منابع انسانی سازمان که محرک های کلیدی موفقیت هر سازمانی هستند منجر به افزایش بهره وری سازمان می شود. لذا هدف پژوهش حاضر واکاوی عوامل موثر بر استقرار مربیگری در سازمانهای دولتی می باشدکه به روش کیفی و از نوع تحلیل محتوا انجام شده است . نمونه آماری در این پژوهش، 12 نفر از خبرگان در زمینه روش های آموزشی و مربیگری در سازمان بودند که دارای تالیفاتی در زمینه مربیگری در سازمان نیز بوده اند و به صورت روش نمونه گیری گلوله برفی انتخاب شده اند و جهت تجزیه و تحلیل داده ها از نرم افزار مکس کیودا استفاده شده است .نتایج حاصل از تحقیق، دو عامل منابع انسانی و سازمانی را شناسایی نمود. عامل منابع انسانی شامل دو بعد مربی و متربی و عامل سازمانی شامل دو بعد ساختاری و محتوایی می باشد. Manuscript profile