امروزه در پی رشد روز افزون جمعیت در کلانشهرها و توسعه آپارتمان‌نشینی، مساحت آپارتمان‌های مسکونی تنزل یافته است که این مهم منجر به کم توجهی معماران به شیوه خلوت‌گزینی ساکنین فضاهای سکونتی گردیده است. بر این اساس، هدف اصلی این پژوهش رابطه خلوت‌گزینی و تحقق ابعاد پایداری اجتماعی در آپارتمان‌های مسکونی کوتاه‌مرتبه در شهر تهران است. روش‌تحقیق در این پژوهش به صورت توصیفی–تحلیلی و پیمایشی می‌باشد. شیوه گردآوری داده‌ها، مبتنی بر داده‌های کتابخانه‌ای- اسنادی و پیمایشی بوده است. روش تجزیه و تحلیل داده‌ها با استفاده از آزمون T-Test، فریدمن، تحلیل عاملی و روش مدل‌سازی معادلات ساختاری می باشد. در این بخش از پژوهش از دو نرم‌افزار smartpls3 و spss20 بهره گرفته می‌شود. با استفاده از آزمون فریدمن اولویت گویه‌های بعد مشارکت، امنیت و کیفیت به ترتیب اهمیت گزارش شد؛ بر این اساس اهمیت گویه افزایش و تنوع فضاهای جمعی از بعد مشارکت به ‌عنوان رتبه نخست، گویه رعایت تناسبات و مقیاس‌ها از بعد امنیت به ‌عنوان رتبه نخست و نهایتا گویه وجود مبلمان و فضاهای انعطاف‌پذیر از بعد کیفیت عنوان رتبه نخست را به خود اختصاص گرفت. نتایج تحقیق نشان می‌دهد که سه بعد مشارکت، امنیت و کیفیت تاثیر متفاوتی بر تحقق خلوت در مسکن معاصر به منظور ارتقا کیفیت پایداری اجتماعی ایفا می‌کنند. بر این اساس بعد مشارکت بیشترین تاثیر را از منظر چگونگی خلوت‌گزینی و تحقق آن در مسکن از سوی ساکنین به منظور ارتقا پایداری اجتماعی در فضای داخلی مسکن معاصر ایفا می‌کند. در ادامه ابعاد امنیت و کیفیت به ترتیب بعد از بعد مشارکت بیشترین تاثیر بر خلوت‌گزینی ساکنین آپارتمان‌ها‌ی مسکونی کوتاه مرتبه ایفا می‌کند. Manuscript profile