طراحی و استفاده از مهارکنندگان آنزیمی علیه آنزیم‌های ویروسی یکی از راه‌های نوین و کارآمد در درمان بیماری‌های ویروسی است. این مهارکنندگان از طریق غیرفعال کردن آنزیم‌های حیاتی می‌توانند چرخه تکثیر ویروس‌ها را مختل و با محدود کردن جمعیت ویروس‌ها از انتشار عفونت‌های ویروسی جلوگیری کنند. در این زمینه آنزیم انتگراز ویروس HIV-I دارای اهمیت ویژه‌ای است. برای انتگراز سه مهارکننده مهم معرفی شده ‌است که عبارتند از، رالتگراویر، اِلویتگراویر و دولوتگراویر. در تحقیق حاضر و به‌منظور مطالعه مکانیسم مولکولی عملکرد این مهارکننده‌ها، ابتدا به‌کمک روش داکینگ هر کدام از مهارکننده‌ها در جایگاه مناسب روی آنزیم قرار داده شدند و پس از انتخاب بهترین حالت اتصال دارو در جایگاه فعال آنزیم، شبیه سازی به مدت 10 نانو ثانیه بر روی هر کدام از سیستم‌ها به‌طور جداگانه انجام شد. نتایج حاصل نشان داد که دولوتگراویر اثرات برجسته‌تری بر انتگراز اعمال می‌کند. این مهارکننده باعث کاهش انعطافپذیری پروتئین و به‌خصوص ناحیه ویژه لوپ در آنزیم انتگراز می‌گردد و این امر منجر به کاهش تمایل اتصال انتگراز به DNA ویروس می‌شود. بر اساس یافته‌های این تحقیق به‌نظر می‌رسد که ساختار دولوتگراویر می‌تواند مدل مناسبی برای طراحی داروهای کارآمدتر باشد. Manuscript profile

فلز روی دومین عنصر ضروری برای حیات موجودات زنده بوده و برای فعالیت بسیاری از آنزیم ها مانند آلکالین‌فسفاتاز و لاکتات دهیدروژناز مورد نیاز است. این عنصر همچنین در فرآیندهائی زیستی متعددی مانند رشد، پاسخ ایمنی، عملکرد اعصاب نقش دارد. کمبود این عنصر در بدن باعث کاهش آنزیم سرمی آلکالین فسفاتاز یا افزایش آنزیم آسپارتات آمینوترانسفراز و آنزیم آلانین آمینوترانسفراز می‌شود. افزایش در این دو آنزیم اخیر به نوبه خود می‌تواند نشانه ای از وجود اختلالات بافتی باشد هرچند که بین محققین در این خصوص اختلاف نظر وجود دارد. از این رو در پژوهش حاضر تاثیر سولفات روی با غلظت 6/0 گرم در لیتر آب به مدت سه ماه را روی میزان آنزیم های کبدی در موش های صحرایی بررسی کنیم. در این مطالعه تعداد 20 عدد موش صحرایی بالغ ماده در قالب دو گروه کنترل و تیمار استفاده گردید. به مدت سه ماه به گروه تیمار بجای آب معمولی آب محتوی سولفات روی خوراکی به عنوان آب آشامیدنی داده شد و هر دو گروه در این مدت بطور آزاد به غذا دسترسی داشتند. پس از پایان این مدت آنزیم های سرمی آسپارتات آمینوترانسفراز، آنزیم آلانین آمینوترانسفراز، آلکالین‌فسفاتاز و لاکتات دهیدروژناز مورد سنجش قرار گرفت. یافته های ما نشان می دهد که مصرف سولفات روی باعث کاهش معنی دار در آنزیم آلانین آمینوترانسفراز سرمی می‌شود در حالیکه روی سه آنزیم دیگر اثر معنی داری نداشته است. با توجه به نتایج حاصل از این تحقیق بنظر می رسد که مصرف خوراکی سولفات روی نه تنها اثر مخربی بر کبد ندارد بلکه مصرف آن به صورت یک مکمل غذائی می‌تواند اثرات حفاظتی روی این اندام داشته باشد. Manuscript profile