درماتوفیت‌ها به عنوان عوامل قارچی که اغلب ضایعات پوستی ایجاد می‌کنند، شناخته می‌شوند. آسیب‌های ناشی از درماتوفیتوزیس می‌تواند برای حیوانات و صاحبان آن‌ها ناخوشایند باشد. عوامل درماتوفیتی می توانند انسان دوست، حیوان دوست و خاک دوست باشند. در این مطالعه به بررسی شیوع این بیماری در سگ های شهرستان بابلسر پرداخته شد. بدین منظور، طی مدت 6 ماه از صد قلاده سگ ارجاعی به کلینیک‌های سطح شهر نمونه ‌برداری گردید که پس از کشت و مشاهده میکروسکوپی، میزان آلودگی با عوامل درماتوفیتی 13% تعیین شد. شایع‌ترین عامل درماتوفیت، میکروسپوروم کنیس با 61% آلودگی بود که به شکل معنی داری(P<0.05) بیشتر از سایر عوامل درماتوفیتوزیس مشاهده شد. سایر درماتوفیت‌های جداشده شامل میکروسپوروم جیپسئوم، میکروسپوروم نانوم و تریکوفایتون وروکوزوم بودند. همچنین میزان ابتلاء در سگ‌های بالای یک سال، به شکل معنی ‌داری دو برابر بوده است(P<0.05) اما اختلاف معنی ‌داری از نظر آلودگی بین دو جنس مشاهده نشد. نهایتاً میزان آلودگی در شهرستان بابلسر نسبت به پژوهش‌های قبلی که میزان شیوع عوامل درماتوفیت را بررسی کرده بودند، در سطح پایین ‌تری بوده اما با این حال، رعایت نکات بهداشتی و مراقبت‌های بیشتر از حیوان در تمامی سنین، توصیه می‌شود. با کاهش آلودگی و عفونت درماتوفیت در دام های اهلی می توان به کنترل این عفونت در جوامع انسانی امیدوار بود. Manuscript profile

هدف: کشف گونه‌هایی از میکروارگانیسم‌ها که دارای اثرات ضد میکروبی هستند، دریچه‌ای جدید برای مبارزه با میکروارگانیسم‌ها گشود. قارچ آسپرژیلوس یکی از این میکروارگانیسم‌ها بوده که در راه مبارزه علیه میکروب‌های بیماری‌زا، بسیار اثرگذار است. تمام گونه‌های آسپرژیلوس دارای اثرات ضد میکروبی مناسب و مشابه نیستند و شناسایی و جداسازی گونه‌های دارای اثرات ضد میکروبی، اهمیت دارد.مواد و روش‌ها: در این تحقیق از مرکبات کپک‌زده نمونه‌گیری صورت گرفته و جداسازی و شناسایی آسپرژیلوس‌ها از آنها انجام شد. سه گونه آسپرژیلوس فلاووس، آسپرژیلوس نایجر ایزوله اول و آسپرژیلوس نایجر ایزوله دوم جداسازی شدند. پس از آن متابولیت‌های خام این کپک‌ها در محیط کشت مایع سابرو دکستروز براث، در انکوباتور شیکردار تهیه گردیدند. در نهایت اثر این متابولیت‌ها روی استافیلوکوک اورئوس، از طریق انتشار دیسک با تعیین قطر هاله ممانعت از رشد هر یک از این متابولیت‌ها، روی این باکتری صورت گرفت و پس از آن MICو MBCمحاسبه گردیدند.یافته‌ها: میانگینMIC متابولیت آسپرژیلوس فلاووس روی استافیلوکوک اورئوس 33/208 μl/ml محاسبه شد و میانگین MBC آن روی این باکتری 66/416 μl/ml بدست آمد. میانگین MIC متابولیت آسپرژیلوس نایجر روی استافیلوکوک اورئوس 66/166 μl/ml محاسبه شد و میانگین MBC آن 33/333 μl/ml معین گردید. در اطراف دیسک‌های دارای 150، 165 و 180 میکرولیتر از متابولیت آسپرژیلوس نایجر، میانگین قطر هاله ممانعت از رشد، به ترتیب 8، 8 و 33/8 میلی متر بدست آمدند.نتیجه‌گیری: متابولیت هر آسپرژیلوس اثرات متفاوتی را در جلوگیری از رشد استافیلوکوک اورئوس ایجاد می‌کند. Manuscript profile

در سال‌های اخیر، به علت استفاده‌ بی‌رویه از داروهای ضد میکروبی، مقاومت به انواع داروها به وجود آمده است. هدف از مطالعه حاضر مقایسه اثرات عصاره های آبی، متانولی و اتانولی چای سیاه (Camellia sinensis) و هسته انگور (Vitis vinifera L.)بر روی مالاسزیا پاکی درماتیس (ATCC 10231)با روش های دیسک، چاهک و تعیین حداقل غلظت مهار کنندگی رشد (MIC) و حداقل غلظت کشندگی قارچ (MFC) می باشد. برای چای سیاه میزان میانگین MIC عصاره آبی33/3333 میکروگرم بر میلی لیتر، عصاره اتانولی9375 میکروگرم بر میلی لیتر و متانولی6250 میکروگرم بر میلی لیتر و همچنین میزان میانگین MFC عصاره آبی صفر، عصاره اتانولی18750 میکروگرم بر میلی لیتر و متانولی 12500میکروگرم بر میلی لیتر مشخص گردید. برای هسته انگور میزان میانگین MIC عصاره آبی1250 میکروگرم بر میلی لیتر، عصاره اتانولی 1250 میکروگرم بر میلی لیتر و متانولی33333 میکروگرم بر میلی لیتر و همچنین میزان میانگین MFC عصاره آبی 16667 میکروگرم بر میلی لیتر، عصاره اتانولی 102×125 میکروگرم بر میلی لیتر و متانولی23611 میکروگرم بر میلی لیتر مشخص گردید. هاله عدم رشد کلوتریمازول روی مالاسزیا پاکی درماتیس در دیسک بین 35 تا 47 میلی متر و در چاهک 40 تا 49 میلی متر مشخص گردید. در تمامی عصاره‌ها یک روند افزایشی در هاله عدم رشد با افزایش حجم عصاره‌های مصرفی مشاهده شدند. بنابراین عصاره های این دو گیاه دارای اثر ضد مخمری قابل دسترس و طبیعی ضد میکروبی، هستند ولی در مقایسه با کلوتریمازول هاله عدم رشد کوچکتری ظاهر شدند. با این وجود فعالیت ضد مخمری عصاره های هسته انگور بیش از چای سیاه میباشد. Manuscript profile