پژوهش حاضر با هدف تدوین الگویی برای پیش‌بینی دلزدگی زناشویی بر مبنای کارکرد خانواده، تاب­آوری فردی و باورهای معنوی انجام شد. روش پژوهش همبستگی است. جامعه­ی آماری شامل کارکنان متاهل مناطق بیست و دوگانه شهرداری شهر تهران و همسران آنان که حداقل سه سال از زندگی مشترک آنها سپری شده در سال 1390 بود. نمونه­ی مورد مطالعه شامل 500 زوج بوده که به روش نمونه‌گیری خوشه‌ای انتخاب شدند. ابزارهای مورد استفاده ابزار سنجش عملکرد خانواده، مقیاس دلزدگی زناشویی، پرسشنامه­ی تاب­آوری و پرسشنامه­ی معنویت/دینداری است. یافته­ها نشان داد که کارکرد خانواده، تاب­آوری فردی و باورهای معنوی تاثیر منفی و معنی­داری در کاهش دلزدگی زناشویی داشت. همچنین تاب­آوری فردی و باورهای معنوی با واسطه­ی کارکرد خانواده، دلزدگی زناشویی را کاهش می­دهد. نتایج به­دست آمده از تحلیل مسیر نشان داد که کارکرد خانواده، تاب­آوری فردی و باورهای معنوی، دلزدگی زناشویی را پیش‌بینی می­کند و مدل از برازش مناسبی برخوردار است. در مجموع نتایج نشان داد که تاب­آوری فردی، باورهای معنوی و کارکرد خانواده به­طور مستقیم و غیر مستقیم در کاهش دلزدگی زناشویی موثر است. اما تاثیر تاب­آوری فردی بر کارکرد خانواده در کاهش دلزدگی زناشویی بیشتر است. بنابراین توجه به نقش تاب­آوری در کارکرد زناشویی و شیوه­های افزایش تاب­آوری در زوجین مفید به نظر می­رسد. Manuscript profile