پژوهش حاضر با هدف تعیین نقش میانجی فاجعه‌پنداری درد و بی‌عدالتی ادراک‌شده در رابطۀ بین پذیرش درد با کیفیت زندگی زنان مبتلا به سرطان سینه شهر اصفهان انجام شد. پژوهش حاضر از نوع توصیفی- همبستگی که براساس مدل معادلات ساختاری انجام شد. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه زنان مبتلا به سرطان سینه در سال 1401 بود که با استفاده از روش نمونه‌گیری دردسترس تعداد 240 نفر انتخاب شدند. ابزار اندازه‌گیری شامل پرسش‌نامه‌های کیفیت زندگی (اوار و همکاران، 1996)، پرسشنامه پذیرش درد (مک کراکن و همکاران، 2004)، مقیاس فاجعه‌پنداری درد (سالیوان و همکاران، 1995) و پرسشنامه تجربه بی‌عدالتی (سالیوان و همکاران، 2008) بود. تجزیه‌وتحلیل داده‌ها با استفاده از نرم‌افزارهای 24SPSS و22AMOS انجام شد. نتایج نشان داد که مدل با داده‌های مشاهده شده برازش مطلوب دارد (3CMIN/df< ، 90, IFI > GFI،AGFI و 10RSME<). نتایج حاکی از این بود که اثر مستقیم پذیرش درد بر فاجعه‌پنداری (001/0>p)، پذیرش درد بر بی‌عدالتی ادراک‌شده (40/0=β، 001/0>p)، فاجعه‌پنداری بر کیفیت زندگی (40/0=β، 019/0>p) و بی‌عدالتی ادراک‌شده بر کیفیت زندگی (40/0=β، 001/0>p) معنی‌دار است، درحالی‌که پذیرش درد بر کیفیت زندگی اثر مستقیم و معنی‌داری نداشت (067/0>p). همچنین نتایج نشان داد که پذیرش درد بر کیفیت زندگی از طریق میانجی‌گری فاجعه‌پنداری درد (01/0>p) و بی‌عدالتی ادراک شده (006/0>p) معنی‌دار است. براساس نتایج پژوهش حاضر می‌توان نتیجه گرفت که در پروسه درمان و مشاره بیماران مبتلا به سرطان سینه درمانگران و روان‌شناسان می‌توانند به نقش مولفه‌های فاجعه‌انگاری درد و بی‌عدالتی ادراک‌شده در افزایش کیفیت زندگی توجه ویژه‌ای نمایند.