Abstract Objective: The present study aimed at the effect of two types of resistance and functional training programs on myostatin and follistatin of young active men. Materials and Methods: In the study, 45 active young men with an age range of 18 to 28 years were selected as available and placed in three groups of intense functional exercises, traditional resistance exercises and control. Bleeding was done in two stages: pre-Test (24 hours before the start of the intervention period) and post-test (48 hours after the end of the intervention period). The training phase took place in eight weeks and three sessions each week. The data collected was analyzed by T-dependent method, covariance and benfronian tracking test. Findings: The results of the present study showed that intense functional training and traditional resistance training had a significant effect on the reduction of myostatin in young active men. Participants in the intense performance training group were statistically lower in myostatin compared to participants in the traditional resistance training group. Intense functional training and traditional resistance training had a significant effect on the increase in follistatin in young active men. Participants in the intense performance training group were statistically higher than participants in the traditional follistatin resistance training group. Intense functional training and traditional resistance training had a significant impact on increasing the strength of the lower and upper limbs of active young men. Participants in the intense performance training group had statistically higher lower and upper limb strength compared to participants in the traditional resistance training group. Conclusion: Overall, the results of the present study showed that 8 weeks of traditional HIFT and resistance training improved protein synthesis factors and improved the performance of young athletes. Manuscript profile

مقدمه: اختلال در ترشح و عملکرد انسولین دربافت های مختلف بدن علل عمده ابتلابه دیابت نوع دو می باشد. هدف ازمطالعه حاضربررسی تاثیرتمرین تناوبی شدیدوعسل آویشن بربیان ژن GLUT4 عضله نعلی وشاخص مقاومت به انسولین موش های صحرایی چاق نرمبتلا به دیابت نوع دومی باشد. روش : دراین مطالعه تجربی 36 سرموش (8-5 هفته‌ای با وزن10±110 g) به‌طور تصادفی به 4 گروه دیابت، دیابت-تمرین، دیابت-مکمل و دیابت-تمرین-مکمل تقسیم شدند. برای القا دیابت نوع دو، STZ با دوز 25 mg/kg به شیوه درون صفاقی تزریق شد. تمرین تناوبی شدید برای 5 جلسه در هفته و مدت 8 هفته انجام گردید. عسل آویشن به مقدار 3 g/kg در گروه های مکمل برای 5 روز در هفته قبل از تمرین گاواژ شد پس از خون‌گیری و بافت برداری بیان ژن GLUT4 عضله نعلی و شاخص مقاومت به انسولین اندازه گیری شد برای آنالیز داده‌ها از آزمون آنووآ یک‌طرفه و تعقیبی بونفرونی استفاده شد.یافته ها: تغییرات انسولین درگروه تجربی افزایش معناداری را نشان داد 0.05>P) مقادیر مقاومت به انسولین در گروه مکمل نسبت به گروه کنترل افزایش معنی داری داشت (0.001=P)،اما تغییرات این شاخص در گروه تمرین نسبت به گروه کنترل، مکمل و گروه تمرین مکمل کاهش معناداری را نشان داد (0.001≥p) میزان GLUT4 درگروه تمرینی افزایش معناداری داشته است. (0.05>P) تغییرات گلوکز در گروه تمرینی با کاهش معناداری همراه بوده است(0.05>P)نتیجه گیری: به‌نظر می‌رسد هشت هفته تمرین تناوبی به تنهایی و همراه با مصرف عسل آویشن باعث بهبود وضعیت مقاومت به انسولین و افزایش بیان ژن GLUT4 در نمونه های دیابتی میشود. Manuscript profile

مقدمه و هدف: ویتامین D نقش مهمی در درمان و پیشگیری از سندروم متابولیک دارد که ممکن است مزایای تمرین ورزشی را افزایش دهد. مطالعه حاضر با هدف تاثیر هشت هفته تمرین مقاومتی به همراه مصرف مکمل ویتامین D بر اینترلوکین- 6 و اینترلوکین- 15 زنان دارای اضافه وزن انجام گرفت. مواد و روش ها: در این پژوهش نیمه تجربی که با طرح پیش آزمون- پس آزمون انجام گرفت، 60 زن دارای اضافه وزن با دامنه سنی 20 تا 35 سال به صورت در دسترس انتخاب و در 4 گروه 15 نفری تمرینات مقاومتی، ویتامین D، تمرین مقاومتی همراه با ویتامین D و دارونما قرار گرفتند. نمونه های خونی آزمودنی ها در دو مرحله پیش آزمون و پس آزمون (پس از ۸ هفته تمرین) جمع آوری شد. پروتکل تمرینی شامل ٨ هفته اجرای تمرینات مقاومتی بود که سه جلسه در هفته برگزار شد. آزمودنی ها در دو گروه مصرف ویتامین روزانه میزان ٣٠٠٠ واحد ویتامین D را به صورت کپسول مصرف نمودند (شب و قبل از خوابیدن). همچنین آزمودنی های گروه دارونما نیز از دارونمای لاکتوز دریافت کردند. داده های به دست آمده توسط آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری تکراری تحلیل شد (p <0.05). یافته ها: تمرین مقاومتی و تمرین مقاومتی همراه با مصرف ویتامین D باعث کاهش معنی دار اینترلوکین-6 و افزایش معنی دار اینترلوکین-15 زنان دارای اضافه وزن گردید (05/0>P). دیگر نتایج حاکی از اثر بیشتر تمرین مقاومتی همراه با مصرف ویتامین D در مقایسه با تمرین مقاومتی به تنهایی در کاهش اینترلوکین-6 و افزایش اینترلوکین-15 بود (p <0.05). بحث و نتیجه گیری: به نظر می رسد که زنان دارای اضافه وزن و چاق با استفاده از مصرف ویتامین D همراه با تمرین مقاومتی احتمالا می توانند از بروز فشارهای التهابی ناشی از انجام فعالیت های ورزشی و پیامدهای بعدی آن جلوگیری کنند. Manuscript profile

مقدمه و هدف: کبد چرب به عنوان شرایط پاتوفیزیولوژیک در افراد مبتلا به دیابت نوع 2 شناخته شده است. هدف تحقیق حاضر بررسی تاثیر نوع تمرین (تدامی و تناوبی) بر نشانگر های جدید کبد چرب در زنان مبتلا به دیابت نوع 2 بود. مواد و روش ها: 30 زن مبتلا به دیابت نوع 2 به صورت تصادفی به سه گروه تمرینات تناوبی (10 نفر)، تمرینات تداومی (10 نفر) و گروه کنترل (10 نفر) تقسیم شدند. گروه های تمرینی به مدت 8 هفته و هر هفته سه جلسه به تمرینات تناوبی و تداومی پرداختند. نمونه های خونی قبل و پس از 8 هفته پروتکل تمرینی از سه گروه گرفته شد. به منظور تجزیه و تحلیل یافته های تحقیق از آزمون تحلیل کواریانس استفاده گردید (05/0≥P). یافته ها: محصول تجمعی چربی (LAP) و شاخص چربی کبد (FLI) پس از تمرینات تداومی و تناوبی، در مقایسه با گروه کنترل کاهش معنی داری داشت (05/0≥P) با این وجود در متغیر های شاخص استئاتوز کبدی (HSI) و شاخص استئاتئز فرامینگهام (FSI) تغییر معنی داری مشاهده نشد (05/0≤P) همچنین تفاوت معنی داری بین دو گروه تداومی و تناوبی در سطح LAPو FLI مشاهده نشد (05/0≤P). بحث و نتیجه گیری: به نظر می رسد 8 هفته انجام تمرینات تداومی و تناوبی موجب کاهش معنی دار در شاخص های LAPو FLI در زنان مبتلا به دیابت نوع 2 می گردد. با توجه به نتایج به دست آمده در تحقیق حاضر استفاده از برنامه تمرینات تداومی و تناوبی در برنامه هفتگی بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 می تواند مفید باشد. Manuscript profile

هدف: مطالعه حاضر با هدف مقایسه تاثیر مصرف کوتاه مدت به تنهایی و ترکیبی از مکمل‌های ال آرژنین و ال سیترولین بر توان هوازی و بی‌هوازی فوتبالیست‌های جوان انجام گرفت.مواد روش ها: در این پژوهش نیمه تجربی که با طرح پیش آزمون- پس آزمون انجام گرفت، 60 فوتبالیست جوان مرد با دامنه سنی 15 تا 18 سال که به صورت در دسترس انتخاب و در 4 گروه 15 نفری مکمل ال- آرژنین، مکمل ال- سیترولین، ترکیبی از مکمل ال- آرژنین وال- سیترولین و دارونما قرار گرفتند. در مراحل پیش آزمون و پس آزمون توان هوازی و بی‌هوازی آزمودنی‌ها با استفاده از آزمون‌های یویو و آزمون RAST اندازه‌گیری شد. دوره مصرف مکمل به مدت 7 روز بود. مقدار مکمل‌های ال- آرژنین و ال- سیترولین به تنهایی 4/2 گرم در روز بود که در گروه ترکیبی هر یک از مکمل‌ها 2/1 گرم مصرف شدند.یافته ها: مصرف کوتاه مدت (7 روز) مکمل ال آرژنین، مکمل ال سیترولین و ترکیبی از مکمل ال آرژنین و ال سیترولین بر افزایش توان هوازی، اوج توان بی‌هوازی، میانگین توان بی‌هوازی، حداقل توان بی‌هوازی و کاهش شاخص خستگی فوتبالیست‌های جوان تاثیر معنی‌داری دارد (05/0> P ) . دیگر نتایج حاکی از اندازه اثر بیشتر ترکیبی از مکمل ال آرژنین و ال سیترولین در مقایسه با مکمل ال آرژنین و مکمل ال سیترولین به تنهایی در بهبود توان هوازی و بی‌هوازی فوتبالیست‌های جوان می‌باشد. نتیجه گیری: براساس یافته‌های پژوهش حاضر می‌توان نتیجه گرفت که مصرف ترکیبی از مکمل‌های ال آرژنین و ال سیترولین، می‌تواند در افزایش توان هوازی و بی‌هوازی فوتبالیست‌های جوان مؤثر باشد. Manuscript profile

هدف: مطالعه حاضر با هدف مقایسه تاثیر تمرینات مقاومتی کششی و مقاومتی پلایومتریک بر TGF-β1 و قدرت عضلانی دختران هندبالیست انجام گرفت.مواد روش ها: در این پژوهش نیمه تجربی که با طرح پیش آزمون- پس آزمون انجام گردید 36 نفر از دختران هندبالیست در دامنه سنی 18 تا 30 سال بصورت تصادفی در سه گروه تمرینات پلایومتریک، کششی و کنترل قرار گرفتند. اندازه‌گیری قدرت عضلانی و خون‌گیری در دو مرحله 24 ساعت قبل از شروع مداخله‌ها و 48 ساعت پس از پایان مداخله‌ها انجام شد. گروه کنترل در فعالیت‌های هندبالی و گروه‌های تمرینی به اجرای تمرینات مورد نظر پرداختند. داده‌ها جمع آوری شده به روش تی وابسته، کوواریانس و آزمون تعقیبی بونفرونی تحلیل شد.یافته ها: نتایج مطالعه نشان داد که شش هفته تمرین مقاومتی پلایومتریک و تمرین مقاومتی کششی بر کاهش سطوح سرمی TGF-β1 و افزایش قدرت عضلانی اندام فوقانی و تحتانی تاثیر معنی‌داری دارد (05/0>P). دیگر نتایج نشان داد که بین گروه تمرین مقاومتی پلایومتریک و تمرین مقاومتی کششی در سطوح TGF-β1، قدرت عضلانی اندام فوقانی و تحتانی ‎ تفاوت معناداری وجود دارد (05/0>p). علاوه براین نتایج حاکی از اندازه اثر بیشتر تمرین مقاومتی پلایومتریک در مقایسه با تمرین مقاومتی کششی بر متغیرهای تحقیق بود.نتیجه گیری: طبق یافته‌های پژوهش حاضر به نظر میرسد تمرین مقاومتی پلایومتریک نسبت به تمرین مقاومتی کششی، می‌تواند در کاهش سطوح سرمی TGF-β1 و افزایش قدرت عضلانی ورزشکاران دختر مؤثرتر باشد. Manuscript profile

Manuscript profile

Manuscript profile

Manuscript profile

Manuscript profile

مطالعه حاضر با هدف تاثیر هشت هفته تمرین هوازی به همراه مکمل ال آرژنین بر MMP-9، TIMP-2 زنان دارای اضافه وزن انجام گرفت. در این پژوهش نیمه تجربی که با طرح پیش آزمون- پس آزمون انجام گرفت، 60 زن دارای اضافه وزن با دامنه سنی 20 تا 30 سال به صورت در دسترس انتخاب و در 4 گروه 15 نفری تمرینات هوازی، مکمل ال آرژنین، تمرین هوازی + مصرف مکمل ال آرژنین و دارونما قرار گرفتند. نمونه های خونی آزمودنی ها در دو مرحله پیش آزمون (48 ساعت قبل از فعالیت بدنی و مصرف مکمل) و پس آزمون (48 ساعت بعد) جمع آوری شد. پروتکل تمرینی شامل ٨ هفته تمرینات هوازی بود که سه جلسه در هفته برگزار شد. آزمودنی ها در دو گروه مصرف مکمل ال آرژنین روزانه یک گرم مکمل ال آرژنین را مصرف نمودند. همچنین آزمودنی های گروه دارونما در طول این دوره به مصرف مالتی دکسترین پرداختند. داده ها توسط آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری تکراری تحلیل شد. نتایج نشان داد که تمرین هوازی، مصرف مکمل ال آرژنین و تمرین هوازی همراه با مصرف مکمل ال آرژنین باعث افزایش معنی دار MMP-9، و کاهش معنی دار TIMP-2 زنان دارای اضافه وزن گردید (05/0>P). دیگر نتایج حاکی از اندازه اثر بیشتر تمرین هوازی همراه با مصرف مکمل ال آرژنین در افزایش MMP-9، و کاهش TIMP-2 در مقایسه با تمرین هوازی و مصرف مکمل ال آرژنین به تنهایی بود. به طور کلی توأم با انجام تمرینات هوازی، مصرف مکمل ال ـ آرژنین (احتمالاً) می تواند سبب تحریک بیشتر فرآیند رگ زایی در زنان دارای اضافه وزن شود. Manuscript profile