هدف: این پژوهش با هدف تدوین بسته آموزشی خودباوری و اثربخشی آن بر سلامت روانی و درگیری تحصیلی دانش‌آموزان انجام شد. روش: روش پژوهش از نوع ترکیبی (کیفی و کمی) بود. بخش کیفی تدوین بسته آموزشی و بخش کمی از نوع ‌آزمایشی با طرح پیش‌آزمون - پس‌آزمون با گروه کنترل بود. بسته آموزشی با توجه به اطلاعات حاصل از مصاحبه با متخصصان که با روش گلوله برفی و به‌صورت هدفمند انتخاب شده بودند، تدوین و روایی محتوا و شاخص روایی محتوای آن توسط متخصصین تعیین شد. در بخش کمی جامعه آماری را کلیه دانش‌آموزان پسر پایه چهارم ابتدایی شهرستان شبستر در سال تحصیلی 1400-1399 تشکیل دادند. روش نمونه‌گیری به‌صورت هدفمند بود به‌طوری‌که دو مدرسه از مدارس شهرستان به‌صورت تصادفی انتخاب شدند و پرسشنامه درگیری تحصیلی و پرسشنامه سلامت روان کودکان و نوجوانان اجرا شد. از بین افرادی که نمره‌شان در پرسشنامه‌ درگیری تحصیلی یک انحراف معیار پایین‌تر از میانگین و در پرسشنامه‌ سلامت روان یک انحراف معیار بالاتر از میانگین بود، به‌صورت تصادفی 40 نفر انتخاب و در دو گروه آزمایش و کنترل جایگزین شدند. گروه آزمایش 8 جلسه برنامه آموزش خودباوری را دریافت کرد. سپس از هر دو گروه پس‌آزمون به عمل آمد. داده‌ها با استفاده از تحلیل کوواریانس مورد پردازش قرار گرفتند. یافته‌ها: نتایج نشان داد پس از آموزش خودباوری میانگین نمرات درگیری تحصیلی گروه آزمایش افزایش‌یافته و اختلال روانی آنان کاهش‌یافته بود. نتیجه‌گیری: بر این اساس می‌توان اظهار داشت که بسته آموزشی خودباوری یکی از روش‌های مؤثر برای افزایش سلامت روان و درگیری تحصیلی دانش‌آموزان ابتدایی می‌باشد. Manuscript profile

پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی آموزش مهارت های زندگی به شیوه گروهی بر مشکلات بین فردی و احساس تنهایی دانش آموزان دختر مقطع متوسطه دوم تبریز انجام شد. پژوهش به روش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون- پس آزمون، پیگیری با گروه کنترل انجام گردید. به همین منظور، یک مدرسه از ناحیه دو آموزش و پرورش، به صورت تصادفی ساده انتخاب شد و پرسشنامه های مشکلات بین فردی (IIP-32) و احساس تنهایی اشر، هایمل و رنشاو، در بین دانش آموزان اجرا شد (پیش آزمون). از بین دانش آموزانی که نمره آنان در هر دو پرسشنامه، یک انحراف معیار بالاتر از میانگین بود، نمونه های پژوهش با روش هدفمند، انتخاب شد. آزمودنی ها به صورت تصادفی به دو گروه آزمایش و کنترل تقسیم شدند و آزمودنی های گروه آزمایش به مدت 12 جلسه 90 دقیقه ای تحت آموزش مهارت های زندگی با الگوی دهگانه به شیوه گروهی قرار گرفتند، اما گروه کنترل هیچگونه مداخله ای دریافت نکرد. در آخرین جلسة آموزش، هر دو گروه به پرسشنامه ها پاسخ دادند (پس آزمون). یک ماه بعد، آزمودنی های گروه آزمایش مجدداً پرسشنامه ها را تکمیل نمودند (پیگیری). داده ها با استفاده از روش آماری کوواریانس یک متغیری، t همبسته و تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر تحلیل شدند. یافته ها نشان داد که آموزش مهارت های زندگی بر کاهش مشکلات بین فردی و احساس تنهایی گروه آزمایش اثربخش بود و این کاهش در مرحلة پیگیری یک ماهه نیز پایدار مانده بود. بنابراین، با آموزش مهارت های زندگی می توان مشکلات بین فردی و احساس تنهایی دانش آموزان را کاهش داد. Manuscript profile

پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی آموزش کاهش استرس مبتنی بر ذهن آگاهی بر خودتنظیمی تحصیلی و ابراز وجود دانش‌آموزان دختر دوره متوسطه اول شهرستان جلفا انجام شد. پژوهش حاضر از نوع مطالعات نیمه آزمایشی با طرح پیش‌آزمون- پس‌آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش، کلیه دانش‌آموزان دختر دوره اول متوسطه شهرستان جلفا در سال تحصیلی 99-98 را شامل می شد. با استفاده از روش نمونه‌گیری غیرتصادفی هدفمند، پرسشنامه‌های خودتنظیمی تحصیلی سواری و عرب‌زاده (1392) و مقیاس ابراز وجود شرینک (1980) در بین دانش‌آموزان اجرا شد و از بین آنهایی که در هر دو پرسشنامه یک انحراف معیار پایین‌تر از میانگین نمره کسب کردند 30 نفر به صورت هدفمند با در نظر گرفتن ملاک‌های ورود و خروج انتخاب و به صورت تصادفی به نسبت مساوی در دو گروه آزمایش و کنترل جایگزین شدند. گروه آزمایش در برنامه آموزش کاهش استرس مبتنی بر ذهن آگاهی در قالب 8 جلسه آموزش دریافت کرد ولی آزمودنی‌های گروه کنترل هیچ آموزشی دریافت نکردند. سپس از هر دو گروه پس‌آزمون به عمل آمد. داده‌ها با استفاده از تحلیل کوواریانس تجزیه و تحلیل شد. یافته‌ها نشان داد که برنامه آموزش کاهش استرس مبتنی بر ذهن آگاهی به طور معناداری به افزایش خودتنظیمی تحصیلی (F=110.013؛ P=0.001) و افزایش ابراز وجود (F=29.630؛ P=0.001) دانش‌آموزان دختر منجر شده است)05/0 (P<. با توجه به یافته‌های پژوهش حاضر می‌توان از برنامه آموزش کاهش استرس مبتنی بر ذهن آگاهی به منظور افزایش خودتنظیمی تحصیلی و همچنین افزایش مهارت‌های ابراز وجود استفاده کرد. Manuscript profile

هدف از انجام این پژوهش بررسی اثربخشی توانمندسازی روانی – اجتماعی دانش‌آموزان بر درگیری و تاب‌آوری تحصیلی دانش‌آموزان بود. این پژوهش از نوع مطالعه شبه آزمایشی با طرح پیش آزمون – پس آزمون با گروه کنترل می باشد. جامعه آماری پژوهش حاضر، شامل دانش‌آموزان دختر دبیرستان های اسکو بود که 50 نفر از دانش‌آموزان (با عملکرد پایین) با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و در دو گروه 25 نفری به صورت کاملاً تصادفی دسته بندی شدند. ابتدا هر دو گروه به پرسشنامه های: درگیری تحصیلی و تاب‌آوری پاسخ دادند. سپس گروه آزمایش تحت آموزش مهارت‌های روانی-اجتماعی قرار گرفت. بسته آموزش مهارت‌های روانی-اجتماعی شامل 8 جلسه 90 دقیقه ای بود. پس از اجرای برنامه آموزش دو گروه مورد آزمون درگیری تحصیلی و تاب‌آوری قرار گرفتند. یافته های پژوهش نشان داد با توجه به نتایج بدست آمده (F=7.08, df=1 P<0/05)، زمانی که اثر پیش آزمون از روی نتایج پس آزمون مربوط به گروه ها حذف شود، تفاوت بین گروه ها (از نظر تاب‌آوری) در سطح معناداری 99 درصد اطمینان معنادار بوده و آموزش مهارت‌های روانی–اجتماعی بر افزایش تاب‌آوری مؤثر است. همچنین با توجه به نتایج حاصل شده (F=23.33, df=1 , P<0/05)، زمانی که اثر پیش آزمون از روی نتایج پس آزمون مربوط به گروه ها حذف شود، تفاوت گروه ها (از نظر درگیری تحصیلی) در سطح معناداری 99 درصد اطمینان معنادار می‌باشد. و آموزش مهارت‌های روانی اجتماعی بر درگیری تحصیلی دانش‌آموزان مؤثر است. Manuscript profile