برنامه‌ریزی محله محور یعنی چگونگی به کارگیری ظرفیت‌ها و قابلیت‌های اجتماعی محله‌ای است که در آن بر مؤلفه‌های مشارکتی، آموزش عمومی و توسعه دارایی مبنایی تأکید کردند. نوشهرگرایی نیز با از طریق رویکرد برنامه‌ریزی محله محور بر حفاظت از فضای باز، مؤثر ساختن حمل ونقل، معکوس‌سازی سرمایه در شهر‌ها، شکل‌دهی به مناطق و نواحی و توسعه‌ی درون‌زا تأکید می‌کند. در همین راستا پژوهش حاضر با هدف بررسی نقش برنامه‌ریزی محله‌ای در تحقق پایداری شهری با رویکرد نوشهرگرایی در منطقه 14 شهرداری تهران انجام شده است. روش پژوهش توصیفی -تحلیلی بوده است. جمع‌آوری داده‌ها به روش می‌دانی از نوع پیمایشی(پرسشنامه محقق ساخته) انجام شد. ساکنین محلات به عنوان جامعه آماری و حجم نمونه با استفاده از فرمول کوکران 384 نفر بوده است و توزیع آن به صورت تصادفی ساده در داخل محلات بوده است. پایای پرسشنامه با الفای کرونباخ(82/0) در سطح مؤلفه‌های سنجش شد و برای روایی از نظر اساتید و کارشناساس متخصص بهره گرفته شده است. به منظور تحلیل یافته‌های از تحلیل همبستگی چد متغیره و تحلیل فریدمن استفاده گردید. یافته‌های نشان می‌دهد که محلات شهری منطقه 14 به لحاظ شاخص‌های برنامه‌ریزی محله‌ای با رویکرد نوشهرگرایی تفاوت قابل ملاحظه‌ای دارند. از این رو کاربری‌های خدمات موردنیاز، کیفیت حمل ونقلی و کیفیت مسکن در رضایتمندی شهروندان از شاخص‌های برنامه‌ریزی محله‌ای تأثیر‌گذار بودند که باعث شده برخی محلات امتیاز‌های بیشتری بگیرد. در این بین محلات ابوذر و پرستار بالاترین امتیازات از نظر برنامه‌ریزی محله‌ای گرفتند. شاخص‌های مانند مشارکت با ضریب 417/0، اعتماد بین ساکنین و مدیران با ضریب 771/0، کیفیت زندگی با ضریب 532/0 و کیفیت فضای شهری و مسکن با ضریب 753/0 به صورت مستقیم بیشترین تأثیر‌گذاری در تحقق برنامه‌ریزی محله پایدار دارند. همچنین بین مجموعه متغیرهای مستقل(برنامه‌ریزی محله‌ای) و متغیر وابسته تحقیق(پایداری شهری) رابطه همبستگی قوی با ضریب 689/0 وجود دارد.  Manuscript profile