Medicine as Reflected in Naghšabi’s tuti-nāma

Subject Areas : Persian language and literature texts

hamidreza farzi ¹ , Hosein Soltani Ghadim ²

1 - daneshiar
2 - University Islamic Azad of Tabriz

Received: 2018-04-23 Accepted : 2018-04-23 Published : 2017-12-22

Keywords: درمان, Treatment, طوطی نامه, ضیاءالدّین نخشبی, اصطلاحات طبّی, نثر فنّی, tuti-nāma, Nakhshabi, medical terms, ornate prose, Żiāʾ-al-Din Naghšabi,

Abstract :

Żiāʾ-al-Din Naghšabi, writer of tuti-nāma, was a well-known mystic and writer who lived a reclusive life in 8th century. tuti-nāma is a collection of interweaving folk tales. Naghšabi in writing his book involved all types of knowledge he had been familiar with including Quranic verses, prophetic traditions, Persian and Arabic poetry and parables, various sciences such as medicine, astrology, jewelry, music and religion. His knowledge in those different fields of science is not facile, however. He had learned them professionally and not just as a hobby. His acquaintance with medicine comprised three categories of diseases, drugs, and medical literature. This paper is an attempt to study his experience in medicine as he has applied it in writing tuti-nāma.

References:

1. ابن سینا، حسین­بن عبدالله. (1370-1367).قانون در طب، ترجمۀ عبدالرحمن شرفکندی، تهران:سروش.


2. ابوریحان بیرونی، محمدبن احمد. (1358).صَیدَنه، ترجمۀ فارسی از ابوبکربن علی­بن عثمان کاسانی؛ به کوشش منوچهر ستوده و ایرج افشار، تهران: شرکت افست سهامی عام.


3. تفضّلی، احمد.(1378). تاریخ ادبیّات ایران پیش از اسلام، به کوشش ژالۀ آموزگار، تهران: سخن.


4. جرجانی، اسماعیل­بن حسن.(1345).الأغراض­الطّبیّه و المباحث­العلاییّه، تهران:بنیاد فرهنگ ایران‏.


5. ــــــــــــــــــــــــــ(1381). یادگار در دانش پزشکى و داروسازى‏، به اهتمام مهدی محقق، تهران: دانشگاه تهران، مؤسسۀ مطالعات اسلامى‏.


6. ـــــــــــــــــــــــــ(1384-1380). ذخیرۀ خوارزمشاهی، تصحیح و تحشیۀ دکتر محمدرضا محرری، تهران: فرهنگستان علوم پزشکی جمهوری اسلامی ایران.


7. حکیم مؤمن، محمد مؤمن بن محمدزمان.(1390).تحفه المؤمنین مشهور به تحفۀ حکیم مؤمن، تصحیح و تحقیق مؤسسۀ احیای طبّ طبیعی، قم: نور وحی.


8. خوارزمی، محمد.(1362). مفاتیح­العلوم، ترجمۀ حسین خدیوجم، تهران: مرکز انتشارات علمی و فرهنگی.


9. دهخدا، علی اکبر.(1377).لغت­نامه، تهران: دانشگاه تهران، مؤسسۀ انتشارات و چاپ.


10. رامپوری، غیاث­الدّین. [بی­تا]. غیاث­اللغات، به کوشش محمّد دبیرسیاقی، تهران: کانون معرفت.


11. سقّاباشی، علی اکبر.(1370). راهنمای نجات از مرگ مصنوعی، تهران: شرکت سهامی طبع کتاب.


12. صفا، ذبیح­الله. (1370). تاریخ ادبیات در ایران، تهران: فردوس.


13. عقیلی علوی شیرازی، محمدحسین بن محمدهادی. [بی­تا]، قرابادین کبیر، تهران: مؤسسۀ مطالعات تاریخ پزشکی، طبّ اسلامی و مکمل.


14. ــــــــــــــــــ(1380). مخزن­الادویه، دایرة‌المعارف خوردنی­ها و داروهای پزشکی سنتی ایران، تهران: باورداران.


15. ــــــــــــــــــ(1385).خلاصه­الحکمه، تصحیح، تحقیق، ویرایش اسماعیل ناظم، قم: مؤسسۀ اسماعیلیان.


16. مراغی، عبدالهادی­بن محمد. (1388). منافع حیوان، به کوشش محمّد روشن، تهران: بنیاد موقوفات دکترمحمود افشار.


17. مصاحب، غلامحسین.(1345).دایره‌المعارف فارسی، تهران: شرکت سهامی کتاب‌های جیبی.


18. نخشبی، ضیاءالدّین. (1372). طوطی­نامه، تصحیح دکتر فتح­الله مجتبایی و دکتر غلامعلی آریا، تهران: منوچهری.


19. نصیرالدّین طوسی، محمدبن محمد. (1363). تنسوخ­نامۀ ایلخانی، مقدّمه و تعلیقات از محمّدتقی مدرّس رضوی، تهران: اطّلاعات.


20. نفیسی، علی اکبر. (2535). فرهنگ نفیسی، تهران: خیّام.


21. هروی، موفق­بن علی.(1346). الأبنیه عن حقایق­ الأدویه، به تصحیح احمد بهمنیار، تهران: دانشگاه تهران، مؤسسۀ انتشارات.


22. همایی، جلال­الدین.(1331).کنوز­المعزمّین، تصنیف ابوعلی­ سینا؛ با مقدمه و حواشی و تصحیح جلال­الدین همایی، تهران: انجمن آثار ملی.


23. یوسفی هروی، یوسف­بن محمد. (1391).ریاض­الادویه، با مقدمه و تصحیح سیدمحمّد نظری، تهران: انتشارات المعی.