The inversion of political philosophy in the Akhlagh Al-ashraf of Obeid Zakani
Subject Areas : History of Political Thought in Iran
Rohollah Eslami
1
,
fatemeh zolfagharian
2
1 - Assistant Professor of Political Science, Faculty of Law and Political Science, Ferdowsi University of Mashhad
2 - ferdowsi university of mashhad
Keywords: "Obeid Zakani" , "Akhlagh Al-ashraf" , "political philosophy", "inversion", "political ironic",
Abstract :
One of the conditions of the Iranian community was the invasion of the Mongols to the Iranian community and breaking the theoretical and political components of the Iranian community. The massacres, looting, rape, destruction of the heritage disappeared in the invasion of the clan desert tribes. Elites such as Sa'di, Hafiz, Obeid, Jowney and Khajeh Nasir tried to rescue the country intellectually and culturally in different ways, although the political and economic structure had collapsed. Persian language and the use of narratives of political philosophy were one way to preserve the achievements of Iranian thought. Obeid Zakani critic and satirist, in a treatise titled akhlagh al-ashraf, have shown that the path to the political wisdom of Farabi, Abu Ali Sina and Ferdowsi has gone astray. While the tradition of Iranian wisdom followed the creation of the utopia and the emergence of the wisdom Shah in order to regulate the conditions of the Iranians, all classes and ethics were suddenly shaken. The elites and aristocrats were destroyed and Obeid Zakani, in his treatise with the language of satire, in the narrative of political wisdom tried to show the inversion of the aristocratic ethics in the form of the conversion of the virtuous regime to the obsolete religion and the ignorant regime to the curent religion. This research focuses on the inversion of political philosophy in the book of akhlagh al-ashraf of Obeid Zakani the based on the interpretive approach of Leo Strauss.
اشتراوس، لئو. (1381)، فلسفۀ سیاسی چیست؟، ( ترجمۀ فرهنگ رجائی)، تهران: شرکت انتشارات علمی و فرهنگی.
اشتراوس، لئو. (1396)، مقدمه ای سیاسی بر فلسفه، (ترجمۀ یاشار جیرانی)، تهران: انتشارات آگه.
تجبر، نیما. (1390)، نظریه طنز؛ بر بنیاد متون برجستۀ طنز فارسی، تهران: انتشارات مهرویستا.
حلبی، علی اصغر. (1377)، عبید زاکانی، تهران: طرح نو.
داوری اردکانی، رضا. (1389)، فارابی؛ فیلسوف فرهنگ، تهران: انتشارات سخن.
طباطبایی، جواد. (1394)، تاریخ اندیشۀ سیاسی در ایران، تهران: انتشارات مینوی خرد.
عالم، عبدالرحمن. (1381)، تاریخ فلسفه سیاسی غرب، تهران: دفتر مطالعات سیاسی و بین المللی.
عبید زاکانی، نظام الدین. (1387)، اخلاق الاشراف، تهران: انتشارات اساطیر.
فارابی، ابونصر محمد. (1379)، اندیشه های اهل مدینۀ فاضله، تهران: وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی.
قادری، حاتم.(1382)، اندیشه های سیاسی در اسلام و ایران، تهران: سازمان مطالعه و تدوین کتب علوم انسانی دانشگاهها (سمت).
مجابی، جواد.(1395)، تاریخ طنز ادبی ایران (جلد دوم)، تهران: سازمان چاپ احمدی.
مهدی، محسن. (2009)، الفارابی و تاسیس الفلسفه الاسلامیه السیاسیه، بیروت، دارالفارابی.
ناظرزاده کرمانی، فرناز.(1376)، اصول و مبادی فلسفه سیاسی فارابی، تهران: انتشارات دانشگاه الزهرا(س).
مانهایم، (1386)، دموکراتیک شدن فرهنگ، ترجمه پرویز اجلالی، تهران: نشر نی
Dolly, Kevin & Josef Patten, (2013), why politics matters, Canada: Wadsworth.
Muhsin, Mahdi (1987), Alfarabi, in the book, history of political philosophy, written by Leo, straussjoseohcropsey, the university of Chicago press
