Iran’s Relations with the UN after Victory of the Islamic Revolution

Subject Areas : International Relations

Mostafa Maleki ¹ , Mojtaba Babaei ²

1 - Assistant Professor of Political Science Faculty of Islamic Azad University Central Tehran Branch
2 - Master's student in political science, trends in the Middle East and North Africa, Islamic Azad University Central Tehran Branch

Received: 2013-03-10 Accepted : 2012-04-25 Published : 2012-06-25

Keywords: Foreign policy, Islamic Revolution, Key words: Iran, United Nations, International organizations,

Abstract :

Abstract The record of Iran’s relations with the United Nations after the victory of the 1979 Islamic Revolution shows that Iran is currently not playing an active and effective role which it deserves in the UN.  This is to a certain degree the result of the policies of Iranian politicians toward the UN as well as efforts by world powers to prevent Iran from having an effective role at the international level.  Nevertheless, the lack of a long-term, integrated strategy with carefully-designed targets to promote Iran’s position in the UN as well as the failure of Iranian politicians to use the country’s capabilities in lobbying over key issues in international institutions have also contributed significantly to a decreased role in the UN. The present article tries to study the current status of Iran in the UN and review the challenges and barriers that are blocking Iran from having an effective role in international institutions.   It will also to look into the solutions to promote Iran’s positions in the UN.  This is particularly significant from the viewpoint of Iran’s policy “to have a targeted and effective role in regional and international organizations and change the current norms in global relations based on Islamic values”.       

References:

منابع

1. خرازی، کمال،، 1374 ارزیابی جمهوری اسلامی ایران از تحولات سازمان ملل متحد، ( مصاحبه فصلنامه سیاست خارجی با دکتر کمال خرازی )، فصلنامه سیاست خارجی، سال نهم، شماره 3

2. زندفر، فریدون،، 1377 ایران و جامعه ملل، تهران: شیرازه

3. طباطبایی، سید علی، راهکارهای ارتقای جایگاه ایران در سازمان های بین المللی، تهران: دانشگاه آزاد اسلامی، ص 43- 58.

4- کریمی، غلامرضا، جمهوری اسلامی ایران و سازمان های بین المللی، فصلنامه علوم سیاسی، شماره 36.

5- موجانی، سید علی، 1374.ایران از جامعه ملل تا سازمان ملل متحد، فصلنامه سیاست خارجی، سال نهم، شماره 3،

6- محمدی، منوچهر، 1387.سیاست خارجی ایران در دوره احمدی نژاد، تهران: انتشارات میزان،

7. غریب آبادی، کاظم، مروری بر دستاوردهای سیاست خارجی دولت نهم،

http://www.irandiplomacy.ir/modules/news/article.php?storyid=3128.

8. نشست تخصصی «ایران و سازمان ملل متحد، روندها و چشم‌اندازها» در مرکز تحقیقات استراتژیک مجمع تشخیص مصلحت نظام، 10 دی 1387.

http://www.csr.ir/departments.aspx?lng=fa&abtid=01&depid=45&semid=268

9. گزارش کارشناسی مرکز پژوهش های مجلس شورای اسلامی با عنوان " آسیب‌شناسی حضور ایران در سازمان‌های بین‌المللی بایسته‌های دهه چهارم انقلاب و برنامه پنجم توسعه "، تهیه و تدوین : مهدی جاودانی مقدم، 4/6/1388.

10. H. K. Jacobson, Networks of Interdependence: International Organization and Global Political System, New York: Knopf, 1984, PP.5-7.

11. B. Pitman Potter, An Introduction to the Study of International Organization, London: G. Bell & Sons Ltd. 1982, PP 4-10.

12. Ralph Pettman, World Politics: Rationalism and Beyond, London: Palgrave, 2001.

13. I. Claude, International Organization, in International Encyclopedia of the Social Science, ( ed ) By David L. Sills, New York: The Macmillan Company & the Free Press, 1968.

14. http://www.un.org/News/Press/docs/2010/sc9948.doc.htm