زایلازین داروی پیش بیهوشی می باشد که دارای اثرات استفراغی است. این مطالعه به منظور ارزیابی اثر دگزامتازون، متوکلوپرامید و ترکیب دگزامتازون- متوکلوپرامید در جلوگیری از تهوع متعاقب تزریق زایلازین انجام شد. 15 قلاده سگ نر نژاد مخلوط با متوسط وزن 5 ± 9/18 کیلوگرم أکثر
زایلازین داروی پیش بیهوشی می باشد که دارای اثرات استفراغی است. این مطالعه به منظور ارزیابی اثر دگزامتازون، متوکلوپرامید و ترکیب دگزامتازون- متوکلوپرامید در جلوگیری از تهوع متعاقب تزریق زایلازین انجام شد. 15 قلاده سگ نر نژاد مخلوط با متوسط وزن 5 ± 9/18 کیلوگرم درسه گروه پنج‌تایی شامل گروه دگزامتازون وریدی(mg/kg 1)، گروه متوکلوپرامید وریدی (mg/kg 5/0) و ترکیب دگزامتازون- متوکلوپرامید(mg/kg1-5/0) متعاقب بیهوشی سگ ها، به صورت تصادفی انتخاب شدند. در تمام گروه ها ابتدا توسط دیازپام (mg/kg 2/0 ) وریدی به عنوان آرام بخش، سپس زایلازین (mg/kg 2) وریدی و بالاخره مورفین (mg/kg 2) وریدی استفاده شد. بلافاصله داروهای دگزامتازون، متوکلوپرامید درگرو ه های مذکور تزریق و تحت عمل لاپاراتومی قرارگرفتند. زمان بیهوشی، زمان بازیابی و علائم مربوط به تهوع در زمان های30 دقیقه، 2، 4، 8 و24 ساعت پس از بیهوشی ارزیابی و نتایج با استفاده ازآزمون آماریANOVA بررسی و (50/0 P <) معنی دار در نظر گرفته شد. در گروه دگزامتازون طول دوره بیهوشی 8/2±2/48 دقیقه، درگروه متوکلوپرامید 3/2±7/51 دقیقه و درگروه دگزامتازون- متوکلوپرامید 5±7/45 دقیقه بود. اختلاف آماری معنی داری بین سه گروه از لحاظ طول دوره بیهوشی مشاهده نشد(05/0< P ). در هیچ یک از سه گروه تهوع و استفراغ مشاهده نشد. تجویز داروهای دگزامتازون و متوکلوپرامید به صورت تنها یا ترکیب با یکدیگر به طور کامل رخداد استفراغ را در طول بیهوشی و زمان بازیابی کنترل می کند
تفاصيل المقالة
زمینه: تهوع و استفراغ بعداز عمل جراحی، توسط عوامل مختلفی ایجاد میشود و مطالعات بر اساس مقایسه ی اثر داروهای مختلف در پیشگیری از تهوع و استفراغ بعدازعمل جراحی انجام میشود.
هدف: مقایسه ی اثر تزریق وریدی اندانسترون و گرانیسترون در پیشگیری از تهوع و استفراغ بعداز عمل جراحی أکثر
زمینه: تهوع و استفراغ بعداز عمل جراحی، توسط عوامل مختلفی ایجاد میشود و مطالعات بر اساس مقایسه ی اثر داروهای مختلف در پیشگیری از تهوع و استفراغ بعدازعمل جراحی انجام میشود.
هدف: مقایسه ی اثر تزریق وریدی اندانسترون و گرانیسترون در پیشگیری از تهوع و استفراغ بعداز عمل جراحی سزارین در روش بی حسی نخاعی.
روش: ما بطور تصادفی خانم هایی را که جهت انجام عمل جراحی سزارین تحت بی حسی نخاعی در بیمارستان 22 بهمن دانشگاه آزاد اسلامی مشهد قرار می گیرند انتخاب کردیم و بیماران به دو گروه 84 نفری تقسیم شدند که گروه اول 4 میلی گرم اندانسترون وریدی و گروه دوم 1 میلی گرم گرانیسترون وریدی قبل از انجام آنستزی دریافت کردند ودر پرسشنامه اطلاعات مربوط به بروز تهوع و استفراغ در یک ساعت اول از شروع بی حسی نخاعی ثبت، جمع آوری و مورد بررسی قرار دادیم.
نتایج: در مطالعه ی ما در بررسی میزان تهوع از 84 نفر در گروه اندانسترون، 21نفر (25%) تهوع داشتند و از 84 نفر در گروه گرانیسترون 7نفر (8/3%) تهوع داشتند.(P-value=0/004) و در بررسی بروز استفراغ، از 84 نفر در گروه اندانسترون 7 نفر (8/3%) استفراغ داشتند و در گروه گرانیسترون هیچ موردی از استفراغ گزارش نشد. (P-value=0/014) یافته های ما بیانگر این است که یک میلی گرم گرانیسترون وریدی قبل از بی حسی نخاعی نسبت به 4 میلی گرم اندانسترون وریدی در پیشگیری از تهوع و استفراغ بعداز عمل جراحی سزارین مؤثرتر است.
بحث: یافته های ما از اثربخشی بیشتر گرانیسترون نسبت به اندانسترون حمایت می کنند و پیشنهاد می شود مطالعات بیشتری برای بررسی اثر ترکیبی داروها در مقایسه با هریک از داروها به تنهایی برای پیشگیری از تهوع و استفراغ بعدازعمل جراحی در آینده انجام شود.
تفاصيل المقالة
مقدمه:به طور کلی داروهای ضد تهوعی که امروزه استفاده میشوند چندان مؤثر نیستند. آنتاگونیست های رسپتور سروتونین یک گروه جدید از داروهای ضد تهوع هستند که در بسیاری از شرایط برای درمان تهوع واستفراغ مفید می باشند. این مطالعه تاثیرا ندانسترون، یک آنتاگونیست رسپتور سروتونین، ر أکثر
مقدمه:به طور کلی داروهای ضد تهوعی که امروزه استفاده میشوند چندان مؤثر نیستند. آنتاگونیست های رسپتور سروتونین یک گروه جدید از داروهای ضد تهوع هستند که در بسیاری از شرایط برای درمان تهوع واستفراغ مفید می باشند. این مطالعه تاثیرا ندانسترون، یک آنتاگونیست رسپتور سروتونین، را در پیشگیری از تهوع واستفراغ پس از عمل جراحی بررسی می کند.
روش پژوهش:در این مطالعه ی کارآزمایی بالینی ساده تصادفی به روش دوسوکور، تاثیر دوز داخل وریدی اندانسترون mg 4و متوکلوپرامید mg 10 در پیشگیری از تهوع واستفراغ پس از عمل جراحی در بیمارانی که تحت اعمال جراحی باز شکم با بیهوشی عمومی استنشاقی قرار می گیرند بررسی می گردد. تعداد 126 بیمار با ASA کلاسI وII و سن 18 تا 65 سال بصورت کاملا تصادفی به 2گروه مساوی تقسیم شده ( 63 اندانسترون و63 متوکلوپرامید ) و در اتاق عمل داروی مورد نظر (اندانسترون 4mg یا متوکلوپرامید (10mg حدود30 دقیقه قبل از اتمام عمل به بیمار تزریق میشود و یک تکنیک بیهوشی استاندارد و آنالژزیک حین عمل یکسان در تمام بیماران استفاده می گردد.سپس مدت زمان تهوع و تعداد دفعات استفراغ ونیز نیاز به داروی کمکی برای درمان تهوع واستفراغ پس از عمل جراحی در طی 24 ساعت اول پس از عمل جراحی ثبت میشود.
نتایج: در طی مدت زمان بررسی (24-0 ساعت) اختلاف معنی داری از نظر وجود استفراغ بین بیمارانی که اندانسترون دریافت کرده بودند ( % 87.3) و بیمارانی که متوکلوپرامید دریافت کرده بودند ( % 73) مشاهده گردید ( P = 0.044). نسبت بالاتری از بیمارانی که اندانسترون دریافت کرده بودند(71.4) در مقایسه با متوکلوپرامید (%63.5) تهوع را تجربه نکردند
. ( P =0.342)
بحث و نتیجه گیری: اندانسترون در مقایسه با متوکلوپرامید در پیشگیری از استفراغ طی 24 ساعت اول پس از عمل جراحی کارایی بیشتری دارد و تعداد دفعات استفراغ به طور قابل توجهی نسبت به متوکلوپرامید کمتر می باشد.اما اختلاف معنی داری در کنترل تهوع و استفراغ بین اندانسترون و متوکلوپرامید مشاهده نشد.
تفاصيل المقالة
سند
Sanad is a platform for managing Azad University publications
