تدوین برنامه آموزشی صمیمیت همسران بر مبنای فرهنگ بومی و بررسی اثربخشی آن بر کیفیت روابط صمیمانه زوج‌ها
محورهای موضوعی : روانشناسي اجتماعيمیترا کلانتری 1 , فریبرز باقری 2 , منصوره‌السادات صادقی 3
1 - دانشجوی دکتری روانشناسی تربیتی، گروه روانشناسی، واحد علوم و تحقیقات، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران
2 - دانشیار، گروه روانشناسی، واحد علوم و تحقیقات، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران
3 - دانشیار، پژوهشکده خانواده، دانشگاه شهید بهشتی، تهران، ایران
کلید واژه: فرهنگ بومی, زوج‌ها, کیفیت روابط صمیمانه, صمیمیت همسران,
چکیده مقاله :
این پژوهش با هدف تدوین برنامه آموزشی صمیمیت همسران بر مبنای فرهنگ بومی و بررسی اثربخشی آن بر کیفیت روابط صمیمانه زوج‌ها انجام شد. پژوهش حاضر آمیخته (در بخش طراحی برنامه کیفی و در بخش مداخله کمی) از نوع نیمه‌آزمایشی با طرح پیش‌آزمون، پس‌آزمون و پیگیری با گروه کنترل بود. جامعه پژوهش افراد متأهل ساکن شهر تهران در سال 1396 بودند که از میان آنها 48 نفر با روش در دسترس انتخاب و با روش تصادفی ساده در دو گروه (هر گروه 24 نفر) جایگزین شدند. گروه آزمایش 10 جلسه 2 ساعته با برنامه صمیمیت همسران آموزش دید و گروه کنترل آموزشی دریافت نکرد. ابزار پژوهش پرسشنامه صمیمیت زناشویی والکر و تامپسون (1983) بود و داده‌ها با روش تحلیل واریانس با اندازه‌گیری مکرر تحلیل شدند. یافته‌ها نشان داد که بین گروه‌ها از نظر کیفیت روابط صمیمانه زوج‌ها در مراحل پس‌آزمون و پیگیری تفاوت معناداری وجود داشت. به عبارت دیگر برنامه آموزشی صمیمیت همسران بر مبنای فرهنگ بومی در مرحله پس‌آزمون باعث افزایش کیفیت روابط صمیمانه زوج‌ها شد و این تاثیر در مرحله پیگیری باقی ماند (05/0>p). بنابراین درمانگران برای بهبود کیفیت روابط صمیمانه زوج‌ها می‌توانند از برنامه آموزشی صمیمیت همسران بر مبنای فرهنگ بومی استفاده کنند.
This research aimed to designing educational program of spouses’ intimacy based on native culture and investigation its effectiveness on quality of intimate relationships of couples. The present study was a mixed (in terms of designing program was qualitative and in terms of intervention was quantitative) from type of semi-experimental with pre-test, post-test and follow-up design with control group. The research population was married people living in Tehran city in 2017 year which from them 48 people were selected by available sampling method and randomly replaced into two groups (each group 24 people). The experimental group trained 10 sessions of 2 hours with spouses’ intimacy program and the control group didn’t receive any training. The research instrument was marital intimacy questionnaire of Walker & Thompson (1983) and data were analyzed by repeated measure ANOVA method. The findings showed that there was a significant difference between the groups in the post-test and follow-up stages in terms of quality of intimate relationships of couples. In the other word, educational program of spouses’ intimacy based on native culture in the post-test stage led to increase the quality of intimate relationships of couples and this effect remained at the follow-up stage (p
_||_