این پژوهش با هدف تدوین برنامه آموزشی صمیمیت همسران بر مبنای فرهنگ بومی و بررسی اثربخشی آن بر کیفیت روابط صمیمانه زوج‌ها انجام شد. پژوهش حاضر آمیخته (در بخش طراحی برنامه کیفی و در بخش مداخله کمی) از نوع نیمه‌آزمایشی با طرح پیش‌آزمون، پس‌آزمون و پیگیری با گروه کنترل بود. جامعه پژوهش افراد متأهل ساکن شهر تهران در سال 1396 بودند که از میان آنها 48 نفر با روش در دسترس انتخاب و با روش تصادفی ساده در دو گروه (هر گروه 24 نفر) جایگزین شدند. گروه آزمایش 10 جلسه 2 ساعته با برنامه صمیمیت همسران آموزش دید و گروه کنترل آموزشی دریافت نکرد. ابزار پژوهش پرسشنامه صمیمیت زناشویی والکر و تامپسون (1983) بود و داده‌ها با روش تحلیل واریانس با اندازه‌گیری مکرر تحلیل شدند. یافته‌ها نشان داد که بین گروه‌ها از نظر کیفیت روابط صمیمانه زوج‌ها در مراحل پس‌آزمون و پیگیری تفاوت معناداری وجود داشت. به عبارت دیگر برنامه آموزشی صمیمیت همسران بر مبنای فرهنگ بومی در مرحله پس‌آزمون باعث افزایش کیفیت روابط صمیمانه زوج‌ها شد و این تاثیر در مرحله پیگیری باقی ماند (05/0>p). بنابراین درمانگران برای بهبود کیفیت روابط صمیمانه زوج‌ها می‌توانند از برنامه آموزشی صمیمیت همسران بر مبنای فرهنگ بومی استفاده کنند. پرونده مقاله