نشانه‌های رشد و تباهی در شعر سیمین بهبهانی بر اساس نظریة اریک فروم
محورهای موضوعی : پژوهش های نقد ادبی و سبک شناسی
کلید واژه: نقد روان‌شناختی, اریک فروم, سیمین بهبهانی, نشانه‌های رشد, نشانه‌های تباهی,
چکیده مقاله :
ادبیات، حاصل روان ناخودآگاه فردی و جمعی است که به‌وسیلة روان خودآگاه فردی و اجتماعی (قرار‌دادهای فرهنگی) کنترل می‌شود. بنابراین می‌توان با جستجو در اثر ادبی به زوایای روانی فرد و اجتماع دسترسی پیدا کرد. مسألة اساسی پژوهش حاضر این است که نمود‌های رشد و تباهی که اریک فروم مطرح کرده است، چگونه می‌تواند در زبان نمادین شعر نمود پیدا کند. بنابراین پرسش، هدف مقاله یافتن نمود‌های رشد (عشق به زندگی، عشق به انسان، آزادی از مادر مثالی) و تقابل آن با نمود‌های تباهی (عشق به مرگ، خودشیفتگی، بازگشت به زهدان مادر) در دیوان سیمین بهبهانی می‌باشد. روش تحقیق کتابخانه‌ای است که بین ادبیات و روان‌شناسی به بررسی نماد‌های شعری پرداخته است. فرد به عنوان شخصیت داستان‌واره‌ها و اجتماع به‌عنوان بستر زندگی فردی، در شعر سیمین نمود‌های رشد و تباهی را به نمایش گذاشته‌اند و شاعر به توصیف دقیق آن پرداخته است. این مقاله با روان‌کاوی شعر سیمین بهبهانی و بررسی نماد، مختصات رشد و تباهی متبلور در روان ناخودآگاه فردی و جمعی دیوان وی را برجسته کرده است. کشف نمود‌های صور خشونت، میل به برخورداری از حمایت مادر ـمادر مثالی یونگ ـ و میل به آزادی، خودشیفتگی‌های فردی و اجتماعی، در شعر سیمین از یافته‌های این پژوهش می‌باشد.
Literature is the result of individual and collective psyche which controlled by unconscious and conscious of individual and social psychology. So by looking at the literary works, psychological aspects of individual and community are better known. The fundamental question is to show how signs of growth and decline are materialized in the symbolic language of poetry. The purpose is to find signs of growth (love) and contrast it with signs of decline (love of death) in SiminBehbahani's collection of poems. It is a library research. This paper investigates the signs of growth and decline in Simin's poetry.