مشارکت اجتماعی زنان از دیدگاه کتاب، سنت و فقه اسلامی
محورهای موضوعی : فصلنامه زن و جامعه
سیدمهدی احمدی
1
(دانشجوی دکترا و عضو هیئت علمی دانشگاه آزاد اسلامی واحد ساری.)
سیده رقیه سیدی جربندی
2
(کارشناس ارشد علوم قرآن و حدیث و عضو باشگاه پژوهشگران دانشگاه آزاد اسلامی واحد ساری)
کلید واژه: مشارکت اجتماعی, زنان, قرآن, روایات, فقه, آداب,
چکیده مقاله :
از مباحث مهم و مطرح در جوامع اسلامی آن است که آیا زنان مسلمان میتوانند در جامعه حضور یافته و به ایفای نقش اجتماعی خود بپردازند؟ در این صورت، با توجه به این که مشارکت اجتماعی بانوان مستلزم ارتباط و معاشرت با مردان نیز هست، آیا فقه اسلامی که برگرفته از قرآن کریم و روایات وارده از اهل بیت (ع) است، این گونه ارتباط را تأیید میکند یا نه؟ آیا این معاشرتها محدود است یا مطلق؟ و اگر محدود است چه حد و مرزهایی برای آن در نظر گرفته شده است؟ این پژوهش، ضمن پاسخ گویی به پرسشهای یاد شده، در صدد اثبات این مسئله میباشد که شریعت اسلامی، حضور اجتماعی زنان را با رعایت ضوابط و آداب تعیین کرده، پذیرفته است؛ آدابی که برخی از آن مشترک میان مردان و زنان است و برخی دیگر ویژهی زنان میباشد که به همهی آنها در این مقاله اشاره خواهد شد. حاصل سخن آن که ارتباط زن و مرد و یا به بیان دیگر، مشارکت اجتماعی زنان در صورتی که برای انجام وظایف محوله و براساس موازین تعیین شده از سوی شارع باشد، نه تنها اشکالی ندارد بلکه چه بسا ضرورت هم خواهد داشت.
One of the important issues in Islamic societies is whether Muslim women can contribute to the social activities or not. If yes, as such a contribution involves a relationship with men, does Islamic Jurisprudence based on Quran and narrations agree with such a relationship? Is this relationship limited or absolute? If limited, what are its restraints? This paper attempted to answer these questions and to prove the fact that Islamic Sharia approves of women's social contribution on condition that principles are observed. Some of these principles are common to both men and women and some particular to women. In conclusion, the relationship between men and women, and in other words, women's social contribution observing principles for to perform assigned tasks, is not only acceptable but also necessary.