مسائل و شواهد مصلحت اندیشی در سیاست خارجی پیامبر (ص)
محورهای موضوعی : باحث معرفتی و روش­ شناختی تاریخ پژوهی
1 - عضو هیأت علمی
دانشگاه آزاد اسلامی بجنورد
کلید واژه: سیاست خارجی, تاریخ اسلام, پیامبر (ص), مصلحت, سیره سیاسی,
چکیده مقاله :
شناخت مصالح امور و عمل به آنها به عنوان رفتار طبیعی و در قالب مدل انتخاب و گزینش عقلایی واقعیتی غیرقابل انکار و ضرورتی اجتناب ناپذیر در زندگی انسان محسوب می‌شود. سیره سیاسی و نظام حکومتی پیامبر عظیم‌الشأن اسلام نیز در کنار توسعه معنوی و اعتقادی جامعه معطوف به اداره صحیح زندگی عادی و مسائل جاری آن بوده است و بر این اساس مصلحت‌اندیشی، ضرورت‌سنجی و واقع‌بینی با شواهد متعدد در سیره عملی و رفتارهای سیاسی آن حضرت به وفور دیده می‌شود. این واقعیت به تعبیر امام محمد غزالی عامل حفظ دین، جان، عقل، نسل و مال می‌باشد، جزء مصالح مکلفین بوده که اتلاف تمام یا قسمتی از آن به مصلحت نمی‌باشد. . شواهد مصلحت اندیشی در صلح و جنگ، در مکه و مدینه و در مواردی همچون دعوت یوم‌الدار، مهاجرت به حبشه، سفر طائف، مهاجرت به مدینه، صلح حدیبیه، تألیف قلوب مخالفین و غیره با مسائل مهمی که هر کدام از آن وقایع مهم تاریخ اسلام دارند، محور اصلی بررسی حاضر را تشکیل می‌دهند که به فراخور هر کدام توضیحات مکفی و ضروری ارائه می‌شود.
Recognizing expediency in issues and applying them as a natural behavior in the rational choice model is considered essential and inevitable in human life. Besides spiritual and religious development, the Holy prophet aimed at managing every day life and current issues correctly. Therefore, ample evidence support his being expedient, recognizing the essentials and realistic . According to Ghazali, this keeps religion, lives , rationality race and wealth safe, which is every ones responsibility not to waste any of them or part of each. Evidence of the Holy Prophets expediency can be seen both in war and peace, both in Mecca and Medine, and also in souch issues such as Yomodar invitation, immigration to Habashe, Tayef journey, immigration to Medine, Hodaybie peace treaty, encouraging Muslims, etc can be clearly seen. These issues and related considerations are the main focus of the present study as seen essential, enough discussion has been provided