ارزیابی توان اکولوژیک به عنوان پیشگام آمایش سرزمین شناخته میشود. منطقه زاگرس مرکزی به دلیل حساسیتهای محیط زیستی فراوان و تهدیدهای متعدد تنوع زیستی محتاج تدوین برنامه مدیریت محیط زیستی با رویکردی جامع و کاربردی است. بر این اساس، منطقه آبخیز مدیریتی کوهرنگ، به عنوان یکی از مناطق پایلوت در زاگرس مرکزی، مورد مطالعه و ارزیابی توان قرار گرفته است. در گام نخست، با بررسی مدلهای رایج در سطح ایران و جهان، اقدام به طراحی الگویی مناسب به منظور ارزیابی توان اکولوژیک منطقه گردید. در ادامه، الگویی تلفیقی برای منطقه انتخاب و طراحی گردید که بیشترین میزان همخوانی و تناسب را با ویژگیهای طبیعی و ساختاری موجود داشته باشد. در نهایت، با استفاده از دادههای پایه و لایههای اطلاعاتی متعدد از طریق رویهمگذاری لایهها در محیط GIS و نرمافزار ArcGIS, 9.3 اقدام به سنتز و پهنهبندی گردید. با مطالعات میدانی اقدام به زمین مرجع نمودن دادهها و تکمیل خلاهای اطلاعاتی گردید. نتایج نشانگر آن است که بحش اعظم منطقه از نوع کوهستانی بوده و بیشترین نرخ فرسایش از نوع متوسط با 38/39 درصد بوده است. در حال حاضر، کاربری مرتع با حدود 68 درصد بیشترین سهم را در میان سایر کاربریها دارا میباشد. از سوی دیگر، بیشترین کاربری اولویتدار در منطقه مطالعاتی اختصاص به انواع جنبههای حفاظتی و مرتعداری به ترتیب با 53 و 25 درصد داشته و کمترین سهم را نیز توسعه با ۰.۰۵ درصد در اختیار دارد.
پرونده مقاله