تخریب بیس فنل در محلول‌های آبی با استفاده از روش‌های ازوناسیون و ازون / سونولیز
محورهای موضوعی : کاربرد شیمی در محیط زیست
کلید واژه: نانوکاتالیست, تخریب, بیس فنلA, ازوناسیون, سونولیز, کوپل ازون و سونولیز,
چکیده مقاله :
حذف یا تخریب بیس فنل ای (BPA ) با استفاده از روش‌های اوزناسیون، سونولیز و کوپل این دو روش و در حضور نانو کاتالیست TiO2 در یک سیستم آزمایشگاهی مورد مطالعه قرار گرفت. اثر پارامترهای کلیدی مثل pH در سه محیط قلیائی با 00/10 pH= و محیط اسیدی با 2/4 pH= و محیط خنثی با 6/6 pH= که همان pH خود محلول بود تحت بررسی و آزمایش قرار گرفت. غلظت و مقدار جذب به یس فنل ای در طول آزمایش با دستگاه اسپکتروفتومتر UV-Vis در طول موج 276 نانومتر و ماکسیمم جذب 311/1 ثبت شد. نتایج نشان داد که میزان تخریب بیسفنل Aدر فرآیند تلفیقی از ازوناسیون و سونولیز در محیط اسیدی بیش تر از حالت خنثی و بازی بوده است. کاهش pH درصد تخریب را تا مرز حذف شدن کامل رساند، افزایش pH تأثیر قابل توجهی نسبت به حالت خنثی نداشت. هم چنین روش سونولیز به تنهایی و همین طور با به کار گیری 4/0 گرم نانو کاتالیست تیتانیوم دی اکسید در 500 سی سی از محلول هیچ تأثیر چشم گیری در تخریب آلاینده ندارد. راندمان تخریب %1/94 در ازوناسیون محیط اسیدی و در کوپل ازوناسیون و سونولیز آن 6/98% به دست آمد.
The aim of this investigation is to study removal of trace aniline (AN) , using ozone and catalyst alone, an well as, coupled with sonolysis technique . The effect of key parameters such as pH was studied at three chemical conditions of alkaline, acidic and neutral with values of 9, 3 and 7.0 respectively. Moreover, TiO2 was used as catalyst with ozone and sonolysis or their combinations. The experimental data were obtained in the presence of 0.012 and 0.007 grams of nanoparticle of dioxide titanium. A maximum rate of degradation was observed in the case of ozone only in neutral chemical conditions. By increasing the amount of added TiO2 from 0.007 gr to 0.012 gr, the degree of deterioration increased from 6.5% to 73% respectively. This is showing the fact that even the presence of catalyst lowered the efficiency of removal by around 10% compared with that of 85% of ozonation alone. The rate of degradations were determined using a spectrophotometric technique.
_||_