مقدمه: با توجه به اهمیت بررسی علائم جسمانی در بیمارن مبتلا به صرع، پژوهش حاضر با هدف بررسی مدل ساختاری علائم جسمانی بر اساس حمایت اجتماعی ادراک‌شده و ترومای کودکی با میانجیگری افسردگی، اضطراب و استرس در بیماران مبتلا به صرع انجام شد. روش پژوهش: این مطالعه از نظر هدف کاربردی و از نظر شیوه اجرا توصیفی از نوع همبستگی بود. جامعه پژوهش بیماران مبتلا به صرع کشور ایران در سال 1400 بودند که 260 نفر از آنها با روش نمونه‌گیری تصادفی ساده به‌عنوان نمونه انتخاب شدند. ابزارهای پژوهش شامل پرسشنامه علائم جسمانی (کروئنکی و همکاران، 2002)، مقیاس حمایت اجتماعی ادراک‌شده (زیمت و همکاران، 1988)، پرسشنامه ترومای کودکی (برنشتاین و همکاران، 2003) و مقیاس افسردگی، اضطراب و استرس (لاویباند و لاویباند، 1995) بود. داده‌ها با روش مدل‌سازی معادلات ساختاری در نرم‌افزارهای SPSS-24 و AMOS-26 تحلیل شدند. یافته‌ها: یافته‌ها نشان داد که مدل علائم جسمانی بر اساس حمایت اجتماعی ادراک‌شده و ترومای کودکی با میانجیگری افسردگی، اضطراب و استرس در بیماران مبتلا به صرع برازش مناسبی داشت. هم‌چنین، حمایت اجتماعی بر افسردگی، اضطراب و استرس و علائم جسمانی اثر معنادار منفی، ترومای کودکی بر افسردگی، اضطراب و استرس اثر معنادار مثبت و افسردگی، اضطراب و استرس بر علائم جسمانی اثر معنادار مثبت داشت (0/05>P)، اما ترومای کودکی بر علائم جسمانی اثر معناداری نداشت (0/05<P). علاوه بر آن، حمایت اجتماعی با میانجیگری افسردگی، اضطراب و استرس بر علائم جسمانی اثر معنادار منفی و ترومای کودکی با میانجیگری افسردگی، اضطراب و استرس بر علائم جسمانی اثر معنادار مثبت داشت (0/05>P). نتیجه‌گیری: طبق نتایج این مطالعه برنامه‌ریزی برای کاهش علائم جسمانی در بیماران مبتلا به صرع از طریق افزایش حمایت اجتماعی و کاهش افسردگی، اضطراب و استرس ضروری می‌باشد. تفاصيل المقالة