پژوهش حاضر، با هدف مقایسه اثربخشی آموزش صلح درون و واقعیت درمانی بر تنظیم هیجانی زنان متأهل در زمستان 1400 انجام پذیرفت. این پژوهش جزء طرح‌های نیمه آزمایشی با پیش آزمون، پس آزمون، گروه کنترل و پیگیری دو ماهه بود. جامعه آماری شامل: کلیه زنان متأهل مراجعه کننده به خانه‌ سلامت ابوذر تهران بود که با استفاده از روش نمونه‌گیری هدفمند داوطلبانه، 45 نفر انتخاب و به صورت تصادفی 15 نفر در گروه صلح درون، 15 نفر در گروه واقعیت درمانی و 15 نفر در گروه کنترل کاربندی شدند. ابزار پژوهش پرسشنامه تنظیم هیجان میان فردی هافمن و همکاران (2016) بود. هر دو گروه آزمایش مداخلات آموزشی صلح درون و واقعیت درمانی گلاسر را به مدت 10 جلسه 90 دقیقه‌ای دریافت کردند برای تجزیه و تحلیل اطلاعات نخست با استفاده از شاخص‌های مرکزی و پراکندگی، ویژگی‌های توصیفی متغیرهای پژوهش، به تفکیک هر فرضیه مورد بررسی قرار گرفت. در نهایت، داده ها با استفاده از تحلیل واریانس مختلط و آزمون تعقیبی بونفرونی جهت مقایسه زوجی از طریق نرم افزار(spss-24) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج نشان داد که در مقایسه با گروه کنترل، هر دو روش آموزشی تأثیر معناداری بر سرمایه روانشناختی زنان متأهل داشته است (05/0p>). همچنین یافته‌ها حاکی از آن بود که: آموزش صلح درون نسبت به رویکرد واقعیت درمانى تأثیر بیشتری بر متغیر وابسته داشته است (05/0p>). نتایج پژوهش شواهدی را پیشنهاد می‌کند که آموزش صلح درون و واقعیت درمانی برای بهبود و تقویت تنظیم هیجانی زنان متأهل روش مناسبی است. تفاصيل المقالة

اگرچه سوگ پدیده‌ای رایج و همگانی است، اما کنارآیی با آن بخصوص در رابطه با کودکان و بیماری های سخت، پیچیدگی‌های خاصی دارد. سوگ به طور ویژه به فرایند تجربه‌یمرگیا برای همیشه از دست دادن یکی از عزیزان بر می‌گردد. اندوه و سوگ، طیفی ازاحساسان را از ماتم عمیق تاخشم، در بر می‌گیرند. فرایند کنار آمدن با سوگ، بسته به پیش‌زمینه، اعتقادات، رابطه‌ی فرد با چیزی که از دست رفته است و سایر عوامل، می‌تواند از شخصی به شخص دیگر تفاوت‌ کند. هدف این پژوهش، بررسی فرایند کنارآیی و مقابله‌ی مادرانی بود که مرگ کودکان مبتلا به سرطان خود را تجربه‌ کرده بودند. برای این مکنظور، طی یک پژوهش توصیفی ، از نیمه دوم سال 2018 تا نیمه‌ی اول سال 2018، 19 مادر که فرزند آنها به علت ابتلا به بیماری سرطان در گذشته بودند، به شیوه‌ی در دسترس انتخاب و طی دوازده ماه (شش بار) از نظر واکنش به سوگ پیگیری شدند. نتایج این پژوهش نشان داد که، واکنش بدنی، خشم، گریز، خودداری، احساس گناه، در طول یکسال کاهش و جستجوی حمایت اجتماعی، انکار، عقلانی سازی و رشد فردی در طول یکسال افزایش می یاید. و مادران در شش بار مشاهده، در رابطه با هریک از این متغیرها تفاوت معناداری نشان می دهند. این پژوهش از کاهش میزان مقابله‌های هیجانی مادران سوگوار در طی زمان حمایت می‌کند. تفاصيل المقالة