درحال حاضر بیش از 500 توافقنامه های بین المللی، منطقه ای، دوجانبه و چند جانبه محیط زیستی وجود دارد که به طور دائمی درحال تکامل بوده و بر شمار آنها افزوده می شود. در حوزه امنیتی مساله محیط زیست به طور قابل اجتنابی تحت تاثیر جهانی شدن و خطرات ناشی از این پیشرفت ها است که کشورهای شمال و جنوب را در قالب عقد توافق نامه ها و عهدنامه های مختلف به مقابله با این تهدیدات برانگیخته است. اگر چه اغاز این توافقنامه های زیست محیطی به اواخر قرن 19 مربوط است اما اکنون جامع ترین انها توافقنامه آب و هوایی پاریس است. پیمان پاریس با دارا بودن مفاد چندگانه خود باعث محدود و متعهد نمودن کشورها در افزایش تکنولوژی و یا استفاده از منابع می شود. این درحالیست که کشورهای جنوب که عضو این توافقنامه هستند لزوم اقدامی همه گانی را برای مقابله با مخاطرات زیست محیطی درک کرده اند سوالی که باقی می ماند آن است که اجرایی شدن پیمان آب و هوایی پاریس چه تاثیری را بر کشورهای جنوب دارد؟ به نظر می رسد عملی شدن این پیمان به طور بارزی تاثیراتی عمیق را در روند رشد و توسعه پایدار آنها برجای می گذارد. تفاصيل المقالة

در ایران زمان قاجارو پهلوی هم بی‌تردید یکی از کلمات کلیدی برای فهم سیاست خارجی آنها مفهوم به نیروی سوم می‌باشد. و هدف اصلی ما در این نوشتار به بررسی نقش نیروی سوم در راهبرد سیاست خارجی ایران در دو دوره قاجار و پهلوی پرداخته شده است. زمان قاجار و پهلوی در عرصه داخلی و خارجی دو عامل ساختار و کارگزار دچار تحولاتی اساسی شدند و تاثیر پذیری دوسویه ساختار وکارگزار در ساختار نظام بین الملل باعث شد که ایران با تنش ها و چالش هایی روبرو شود و در ایران به طور مداوم، همیشه باعث نیاز به نیروی سوم در عرصه بین المللی و حتی داخلی در دوران قاجار و پهلوی گردیده است. از این رو مقاله حاضر با روش توصیفی ـ تحلیلی می کوشد به این سوال پاسخ دهند که چرا سیاست خارجی ایران در دو مقطع قاجار و پهلوی به سمت نیروی سوم گرایش داشته است ؟ در پاسخ به سوال مذکور این فرضیه ارایه شده است: از دیدگاه مقامات ایران در دوره های قاجار و پهلوی، نیروی سوم می توانست یک نقش موازنه دهنده را در سیاست خارجی ایران و تعدیل تهدیدات روس و انگلیس ایفا کند. در این تحقیق تلاش شده است بر اساس نظریه موازنه تهدید، نقش نیروی سوم در سیاست خارجی ایران، مورد بررسی قرار گیرد. تفاصيل المقالة

امروزه کنشگران فروملی خواهان فعالیت‌های بیشتر فرهنگی در عرصه ارتباطات برون مرزی می‌باشند. این فعالیت تحت عنوان پارادیپلماسی در چارچوب برخی قوانین، منجر به افزایش قدرت ملی یک کشور و حکومت می‌شود، از جهت اهمیت فرهنگ در دنیای حاضر و کارکردهای آن، در این مقاله بر آنیم تا با ذکر ظرفیت‌های کشورهای حوزه ایران فرهنگی به نظریه جدید پارادیپلماسی فرامرزی فرهنگی بپردازیم و نشان دهیم که چه ظرفیت‌هایی از جهت برقراری پارادیپلماسی فرامرزی فرهنگی مابین ایران و کشورهای مورد بررسی وجود دارد. طبق بررسی‌انجام شده یافته‌های پژوهش بر وجود ظرفیت‌های فرهنگی مختلف اعم از زبان، قومیت، دین، هویت، معماری، ادبیات و مشاهیر و آداب و رسوم تاکید دارد. لذا مساله مقاله آن است که چه ظرفیت‌های فرهنگی مشترکی مابین کشورهای حوزه ایران فرهنگی هنوز وجود دارد؟ در پاسخ فرضیه مقاله بر این استوار است که زمینه‌های مختلف فرهنگی اعم از زبان، قومیت، دین، تا معماری و هنر و زمینه‌های علمی مختلف برای ارتباطات فرامرزی پارادیپلماتیک فرهنگی وجود دارد قابل ذکر است که این مقاله برگرفته از رساله می‌باشد. تفاصيل المقالة