این مطالعه به بررسی تأثیر فاصله گذاری بر توسعه واژگانی با تمرکز بر سطح مهارت زبان آموزان ایرانی پرداخته است. شرکت کنندگان 120 زبان آموز انگلیسی 22 تا 26 ساله بودند که در چندین موسسه انگلیسی در اصفهان مشغول به تحصیل بودند. برای جمع آوری داده های مورد نیاز از سه آزمون استفاده شد. ابتدا از OQPT برای قرار دادن زبان آموزان با توانایی های زبانی مشابه در یک گروه آزمایش و یک گروه کنترل استفاده شد. بر اساس نتایج OQPT، هر گروه به دو زیر گروه شامل 30 یادگیرنده با مهارت بالا و 30 زبان‌آموز با مهارت پایین تقسیم شدند. سپس پیش آزمونی برای ارزیابی دانش واژگان زبان آموزان EFL انجام شد. فراگیران در هر دو گروه کنترل و آزمایش واژگان یکسان اما به روش های متفاوت دریافت کردند. به گروه‌های آزمایشی کلمات جدید از طریق آموزش فاصله داده شد، در حالی که گروه‌های کنترل از طریق آموزش انبوه دریافت کردند. کلاس های فاصله گذاری هفته ای یک بار در هفت هفته و کلاس های انبوه در یک جلسه در هفته هشتم برگزار می شد. در طول پس آزمون، محقق یک آزمون پیشرفت طراحی کرد و پس از درمان آن را اجرا کرد. نتایج به منظور تعیین میزان بهبود واژگان شرکت کنندگان مقایسه و تجزیه و تحلیل شد. یافته‌های این پژوهش نشان داد که استفاده از آموزش‌های فاصله‌دار باعث می‌شود که فراگیران با مهارت بالا به‌طور معنی‌داری بر زبان‌آموزان کم‌تسلط برتری داشته باشند. از آنجایی که فاصله گذاری به طور گسترده ای به عنوان تأثیر مثبت بر یادگیری و حافظه بلند مدت شناخته شده است (Cepeda et al., 2006)، بنابراین می توان آن را برای توسعه دهندگان برنامه درسی و طراحان برنامه درسی در تصمیم گیری برای قرار دادن واژگان جدید در یک دوره مفید یافت. یا یک کتاب تفاصيل المقالة